Het wk op de weg is voor mij al decennia lang een van de hoogtepunten, zo niet hét hoogtepunt van het wielerseizoen. Lekker de hele dag op de bank hangen, kijken naar de vroege vlucht, wachten op de vedetten, die je na bijna een vol seizoen al uit den treure kent , en dan de finale. Een prachtige afsluiting van een seizoen, al komen er nog wel wat wedstrijden achteraan. Maar eigenlijk zit dan het seizoen erop, de kampioen is bekend en nog even wat uitfietsen, een mooie gelegenheid om aan de nieuwe wereldkampioen te wennen, of je instellen op opnieuw een jaar dezelfde rijder in de regenboogtrui.
Zo was het, maar dit jaar experimenteert de UCI er lustig op los met een Super WK in de omgeving van Glasgow, waarin op vrijwel alle onderdelen van het wielrennen wordt gestreden om de wereldtitels. De baan is al bezig, en blijft dat voorlopig ook. Zondag het wereldkampioenschap op de weg voor de mannen, volgende week zijn de vrouwen aan zet. En daar tussen in alle andere categorieën op de weg, en tegelijkertijd ook de MTB-ers in alle soorten en maten. En de BMX-ers. Samengevat, “ dit WK is groter dan de Tour de France “ aldus Sir Chris Hoy in een mooi overzicht van Arjan Schouten in o.a. Tubantia.
Moet je dat willen, was mijn eerste reactie. Waarom groot, groter, groots. Waarom alles op een grote hoop gooien, de belangstelling over meerdere evenementen per dag verspreiden. En dat ook nog in een periode waarin de vakantie voor vrijwel iedereen op één staat en tegelijkertijd ook het WK voetbal voor de vrouwen al veel aandacht opeist.
Ik zie het nut er niet van in. Het is een experiment, maar wat mij betreft mag het daar bij blijven. Overdaad schaadt.
Kijk nu al uit naar de najaars-klassiekers.
Harry Middeljans
