De leste wekken was et hearlik heanig. Oceanen van röste en weelderige wellen van kalmte streken mie langs et gemood as et dreumerige, rusende kommen en goan van de getiejen. Vuur et woark was et dan wal gewoon duurpokkeln, mer wat fein wat fein dat de online algoritmes mie in besköarming nömmen en mie zachte wegen deden in dee wege van dee zaken dee mie noa ligt. ‘Suja, suja, kiekt nog een filmken oaver mooie muziek, goardens en herbebossing,’ gung et. ‘Hier, least nog een artikel oaver de geskiedenisse van de Seychellen.’ En ik klikken zeute verdan, ’n doem in ‘n mond.
Zelfs ’s nachts bleef et (noar verholding) redelik rimpelloos. Zo de olde woarkkleare oet en rap et bedde in noa et vanniejs skildern en inrichten van ons kantoor, want de wonningbouw was oaver de brugge kömmen vuur de lekkageskade wat zee duur achterstallig onderhold veroorzaakt hadden, dus ook dat beheuden mie vuur et kwoad.
Gin nachtmerries van gladesköarene griwwelige kearlkes, dee’t urenlange dezelfde beenbeweaging maakt en duur et (toch knappe) filmwoark van de televisiekamera’s steeds op dezelfde stea in oew blikveld blievt en toch honderden kilometers oflegnt, terwiel as nen zalverigen kwakebaas den as ook neet weet wo as he de tied vol mut kriegen wier een zalverig slap lulverhaal hef oaver een dörpken wat nog platbombardeerd was in ’n Tweeden Wearldoorlog en kiek doar nog ene. Iej zollen hoaste zeggen… Mer nee, loa’w et netjes holden, loa’w ons neet opneeien. Zeet, doar goa’j alwier. Kiekt nog een filmke, Matn. Huw, heanig an. Kalmte kan je redden!
Helaas, de woarkelikheid halen mie vandage in en höw mie ongenadig oet ’n dreum met ne torre den as al wekkenlange oaver de verwoarming had ehöngen. Ik mos nen sportarts interviewen en miene onskoldige blauwe kiekers verplicht blootstellen an informatie oaver de Tour de France! Aaaah! Doar ha’j ze! Pagina’s vol oaver dee gekke! Dee ossensköppe! Dee maniakken! Vort was miene sereniteit! Woer he’k de clozepine en de diazepam?
Ik hebbe et meaken mer alvuste ineseind en mienen cloudpillow noar dealten eslept vuur eenzame nachten op de sloapbanke. Dan heurt he mien zachte koarmejakken neet. Alle joaren wier etzelfde circus. Doar mu’j leu vuur in besköarming nemmen!
Marin ter Denge
