Soms worden evenementen te groot voor de organisatie. Je zag de renners van de Tour zich vrijdagmiddag op de Alpe d’Huez omhoog worstelen op een pad dat door de opdringerige toeschouwers af en toe niet breder was dan twintig centimeter. De mensen raakten de renners aan of duwden ze omhoog. Johnny Hoogerland en Laurens ten Dam en zelfs ook Robert Gesink vonden het prima. Ze lieten zich met een big smile de ‘Nederlandse’ berg gewoonweg opduwen. ‘Ik heb een dergelijke steile berg nog nooit zo gemakkelijk beklommen’, grijnsde Hoogerland. Het was voor hem een voorproefje op wat er de komende weken in de Nederlandse rondjes om de kerk van Boxmeer tot Wateringen en van Chaam tot Steenwijk en Almelo te wachten staat. Populair is hij, dat is zeker. De salto mortale, de smak in het prikkeldraad, het bloed, de tranen, de bolletjestrui, zijn aanvalsdrift, zijn Zeeuwse nuchterheid: Johnny gaat vanaf morgen met veel plezier op toernee door wielerminnend Nederland. Maar dat terzijde. Op de Alpe d’Huez dachten Voeckler en Contador heel anders over de fans die door het dolle heen waren. Soms scheelde het niet veel, of er waren ongelukken gebeurd. Mannen als kangeroe verkleed of als duivel of geheel groen geschilderd, ze doken onder in de gekste trekken van hun persoonlijkheid om hun favorieten aan te moedigen. Maar ik denk dat de organisatie volgend jaar dranghekken gaat plaatsen; beter maatregelen treffen dan ongelukken.
Soms worden evenementen te groot voor de organisatie. Ik zelf maakte het dezelfde dag mee bij de wedstrijd FC Twente-WKE. Er moest een oefenwedstrijd ingelast worden. De naam ATC valt dan al gauw in de leidinggevende gelederen van FC Twente. Daar in de Hengelose Slangenbeek moest het gebeuren. Het was een te snelle beslissing, zo bleek. Ik ondervond het aan den lijve. Op de Torenlaan stond ik stil, minutenlang. Het werd langzaam maar zeker 7 uur, de wedstrijd zou gaan beginnen, maar ik stond op enkele honderden meters muurvast of schoof centimeter voor centimeter vooruit. Was ik maar met de fiets gegaan, dacht ik meermaals. Langs de kant stonden links en rechts auto’s geparkeerd. Ik lonkte naar lege weilanden, maar de ingangen zaten dicht of waren geblokkeerd door de eigenaar. Soms reden we een stukje vooruit. Soms werden we door welwillende mensen voorzichtig tussen de auto’s door gemanoeuvreerd. Er waren zelfs tegenliggers die ons met de rechter-wielen rakelings bij de slootrand moesten passeren. Het was een chaos, hoewel de mensen gelukkig rustig bleven. Geen taferelen als op de Alpe d’Huez. Politieagenten per motor arriveerden, maar deden niets, konden inderdaad niets doen.
Kwart over zeven was ik bij de parkeerplaats van ATC. Kinderen met een oranje hesje aan vertelden me dat de parkeerplaats vol was. Enfin. Ik reed door, maakte een rondje linksom en parkeerde ergens in de wijk. Twintig minuten over zeven arriveerde ik bij de ingang waar een lange rij probeerde een kaartje te kopen. Ja, FC Twente is hot. Zelfs als het een B-ploeg is. De echte wedstrijden naderen, de fans willen met eigen ogen zien hoe het ervoor staat. Cruciaal was natuurlijk de aanwezigheid van Bryan Ruiz. Iedereen wilde de sterspeler zien. Duizenden mensen kwamen erop af. Degenen die net als ik te laat kwamen, hebben het fenomeen uit Costa Rica overigens niet lang kunnen bewonderen. Hij ging er met een lichte blessure af.
Voor FC Twente was het een leer voor een volgende keer. Doe zo’n wedstrijd svp voortaan bij een amateurclub met normale toegangswegen en grote parkeerweilanden in de buurt.
Ik weet er wel een aantal.
