Leven als een miljonair, maar dan zonder het vermogen: dat is inmiddels mijn bestaan. Aangezien ik min of meer gepassioneerd en in ieder geval tamelijk hard gewerkt heb, knaagt er niet iets dat bij veel rijke lieden wel het geval is. Dus niet over de ruggen van anderen dan wel via duistere transacties mijn centen bijeen gegraaid. Dat doet er toe, nu ik met een opgewekt gemoed mijn in het verleden in het pensioenfonds gestorte centen kan verteren.
Weliswaar oog ik ook volgens de buitenwacht zeer ontspannen, ik weiger mij over te geven aan wat ik bij gepensioneerde vrienden en gewezen collega’s zie: het “nog eens omdraaien in bed”, op een door een accu voortbewegende damesfiets pedaleren langs met pijlen aangegeven routes, legpuzzels leggen, wekelijks kaarten met de buren, een lidmaatschap van omroep MAX. Veroordelen doe ik deze initiatieven niet, maar het is eenvoudigweg niet wat mij drijft in het leven. Overigens prijs ik mij gelukkig met een eega die evenmin warm loopt voor bedoelde, typisch bejaarde, tijdsverspilling. Bovendien werkt zij nog.
In ieder geval sport ik dagelijks. Dat lukte niet tijdens het werkzame bestaan, waar onder meer lesgeven en correctiewerk tijd nam zodat lichamelijke oefening er dikwijls bij inschoot. Nu ga ik reeds vroeg in de ochtend in mijn mancave om er onder meer los te gaan op bokszak en -bal of ik zet het op een rennen. Ik heb lange tijd niet zo’n conditie gehad. Vervolgens klooi ik wat op de woeste grond die onze tuin is, waar ik bijl en zaag aan en in het overtollige hout plaats. Iets van routine zit ‘m in het uitlaten van de Corgi’s, maar dan – als de wederhelft richting werkplek vertrekt – ga ik vissen in kanaal, beek of meer.
Het heeft, zij het in een uiterst milde vorm, iets weg van Hemingway. De Amerikaanse auteur was onder meer gepassioneerd visser en bokste ook. Nu zoop hij ook meer dan goed voor hem was, trouwde hij vier keer en daarbij was Ernest soms depressief, zodat de vergelijking goeddeels mank gaat -hoewel ik, toegegeven, mij dagelijks laaf aan een wijntje. De andere grote Amerikaanse schrijver Mark Twain creëerde Huckleberry Finn, een vrijgevochten knaap die wat ronddoolde in dezelfde kleren. Weer zo’n type waarmee ik in de verte enige verwantschap voel. In ieder geval loop ik net te lang rond in een verschoten shortje en een hemd met vlekken. Tot leedwezen van de eega.
Niettemin is er een schaduwzijde aan een dergelijk bestaan: het besef dat de vrijheid betrekkelijk is nu de afbraak van celmateriaal het uiteindelijk wint van welke sportieve activiteit ook. Tenslotte zal ik omvallen om niet meer op te krabbelen. Hopelijk word ik buiten aangetroffen, in sportkleding en ergens in de natuur.
Maar dat duurt nog wel even. Verwacht ik.
Erik Endlich
