Met het overlijden van Jan Jongbloed is ook de discussie weer actueel geworden over zijn kwaliteiten als doelman tijdens de twee WK-finales die hij meedeed. Ik heb in die context regelmatig de woorden ‘bijziende clown’ gebruikt en neem daar nu niets van terug, want dat vissen zijn hobby was kon je wel zien aan zijn keepen. Het is nog steeds mijn vaste overtuiging dat we met Jan van Beveren in de goal twee keer wereldkampioen waren geworden. Die mocht niet van Johan Cruyff en dus kon Gerd Müller met die houdbare 2-1 Herman Kuiphof zijn legendarische uitspraak ‘Zijn we er toch weer ingetuind’ ontlokken. Intussen is er bij Oranje opnieuw (of nog steeds) sprake van een keepersvraagstuk, met drie doelmannen in de selectie die allemaal hun eigen specifieke supporters hebben. Ik las het afgelopen weekend een artikel van Ivar Hoekstra in De Limburger, waarin hij op heerlijk provinciale wijze afrekent met het keepersbeleid in Zeist. Het zal u niet verbazen dat zijn voorkeur uitgaat naar Mark Flekken, geboren in Kerkrade en groot geworden in de Bundesliga, maar geen eerste keus voor het Nederlands Elftal zolang Frank Hoek het daar voor het zeggen heeft en dus komt Ivar Hoekstra in zijn regionale krant met de geweldige afmaker: ‘Mark Flekken werd bij Oranje gepasseerd op advies van een keeperstrainer die zelf niet bij de lat kan.’
Hoe hoog die lat ook ligt, niet alleen tussen de palen, maar ook binnen de lijnen gaat het weer om de juiste poppetjes op de juiste plaats. Bondscoach Ronald Koeman kent wat dat betreft weinig principes, laat staan scrupules. Zo had hij gebeld met Giorgino Wijnaldum, nog niet zo lang geleden de kritische aanvoerder die zich openlijk uitte tegen discriminatie en heel stoer een boycot organiseerde van Voetbal Inside, maar wel een miljoenencontract tekende in Saoedie-Arabië. Op de niet geheel onlogische vraag of hij hem zou selecteren, volgde een ontnuchterend ‘Waarom niet?’ Nee, geen woord over de mensenrechten in die zandbak. (‘Er is overal wel wat.’) Kennelijk mogen we geen op normen gefundeerd waarde-oordeel verwachten van een bondscoach, die als speler letterlijk zijn reet afveegde met het shirt van een tegenstander. En ook op het gebied van loyaliteit hebben we hier te maken met geheel eigen opvattingen: Ryan Gravenbergh en Jeremie Frimpong zijn met hun afzeggingen bij hem aan het verkeerde adres. ‘Voor een nationaal elftal moet je met je hart spelen, niet met je hoofd. Je moet er echt bij willen zijn en altijd beschikbaar’. En dat zegt dan de bondscoach die in zijn eerste termijn niet wist hoe gauw hij naar Barcelona moest vluchten. Hoezo: ‘Je moet er echt bij willen zijn en altijd beschikbaar’? Nergens anders ter wereld wordt desertie beloond met een tweede kans bij een organisatie als de KNVB die zich baseert op de volgende kernbegrippen: ‘Trots. Eergevoel. Mentaliteit. Ambitie.’ Mooie woorden, slap gelul. En Flekken moet keepen.
Peter Bonder
