In 2019 werd het Europees Kampioenschap wielrennen op de weg verreden in Alkmaar. Een van de uitverkorenen bij de junior vrouwen was Ilse Pluimers uit Enter, een van de beste junioren dat jaar, het was een logische keuze. En Ilse maakte het helemaal waar, door op het parkoers, zo vlak als een biljartlaken, in de laatste ronde te demarreren, en eenzaam zwoegend door en vechtend tegen de wind Europees Kampioen te worden. Knap, heel knap.
Dit jaar is het EK opnieuw in Nederland, in het prachtige Drenthe. En ergens in dat vlakke landschap staat een berg geparkeerd. De VAM-berg. Een kale pukkel, met veel ingezaaid gras een groene bult in het landschap. Omarmd door alles wat wielrennen heet. Mathieu van der Poel werd er al Nederlands Kampioen op de weg, Lars van der Haar haalde er de Europese titel veldrijden binnen.
En gisteren werd Ilse Pluimers er opnieuw Europees Kampioene op de weg, nu bij de beloften, de categorie onder 23 jaar.
Dat ze kan fietsen weet elke wielerkenner. Maar dit jaar zat het haar niet echt mee. In de Ronde van Drenthe kwam ze ten val, met een vervelende lang aanhoudende polsblessure werd haar voorseizoen voor het grootste deel verpest. En ook in de wedstrijden die ze eindelijk kon rijden liep het minder dan verwacht. Vaak rijdend in dienst van ploeggenoten valt er ook niet altijd eer te behalen. En complimenten als “je hebt de opdrachten goed uitgevoerd” werken na enige tijd ook niet meer. Maar op het Nederlands Kampioenschap kwam de klasse toch al weer boven drijven. Rijdend bij de vrouwen werd ze 8e op de individuele tijdrit, en enkele dagen later na een prachtige strijd 10e in de wegwedstrijd, te midden van alle Nederlandse toppers.
Haar uitverkiezing voor dit EK was niet meer dan logisch. Woensdag werd ze 15e op de individuele tijdrit, een mooie opwarmer. En nu dus de wegwedstrijd, met al die sterke beloften zoals Zoé Backsted, Fem van Empel, Anna Shackley en Noemi Rüegg. Een enorme opgave.
Maar Ilse heeft iets wat de anderen niet hebben: ze komt uit Enter. En Enternaren, daar kun je veel van zeggen, maar als die iets in hun kop hebben gezet dan gaan ze door tot het gelukt is. Toen Ilse in de slotfase voorin zat en als laatste van de Nederlandse vrouwen overbleef, toen wist iedereen die de mentaliteit van een Enternaar kent al dat de winnares bekend was.
Het is haar gegund. Altijd gewoon gebleven, altijd vriendelijk, ook gewoon meedoen aan clubwedstrijden op het parkoers van De Zwaluwen Almelo, haar club, lekker knallen tegen de mannen, het heeft haar gevormd en gemaakt tot wie ze als renster is. Voor de tweede keer Europees Kampioen.
Op basis van talent en op basis van die bijzondere Enterse mentaliteit.
Gefeliciteerd Ilse.
Harry Middeljans.
