Wielrennen, het ‘pakt’ je vaak bij toeval, je komt er mee in aanraking en je raakt het contact nooit meer kwijt. Het overkomt menigeen, niet altijd als renner, maar net zo vaak als supporter en liefhebber . En vaak vormt zich dan een groepje van gelijkgestemden, renners maar ook supporters. En ook zie je de doorloop van actief renner naar een blijvende belangstelling voor de sport. Kijk naar de samenstelling van de besturen van de wielerclubs, in vrijwel alle gevallen is er sprake van een ( flink ) aantal oud-renners. Uniek ? Welnee, in vrijwel alle sporten is dat het geval.
Maar het hoeft natuurlijk niet altijd te leiden tot een functie binnen een vereniging. Ook als supporter of belangstellende zie je vaak dezelfde mensen bij diverse evenementen. Afgelopen voorjaar stonden we bij een wedstrijd op het clubparkoers van De Zwaluwen Almelo plotseling met vier man bij elkaar, met allemaal een achtergrond als actief renner. En alle vier nog steeds gek van de wielersport.
Tonnie Kroeze was van het groepje de man met de meeste podiumplaatsen. Niet veel overwinningen, maar wel vaak op het podium of vlak daarnaast. Toon beschikte over een prima eindschot, het leverde een flink aantal ereplaatsen op. Wat bij mij in het geheugen is blijven hangen is het aantal valpartijen waar hij bij betrokken was. Dat waren er vele. Was er in de laatste ronde een valpartij, dan lag hij er zeker bij. Toen ik het daar een tijd geleden eens met hem over had moest hij lachen. Wat bleek, het was in één seizoen enkele keren voorgekomen, maar verder eigenlijk nooit weer. Zo zie je hoe een gedachte zijn eigen leven gaat leiden. Voor de club De Zwaluwen is Ton een gouden kracht gebleken. Als bestuurslid, commissielid, EBO’ er , je kunt het niet opnoemen of hij heeft het wel uitgevoerd. En nog steeds.
Gerrit Bruggeman was geen groot coureur. Vaak vormde hij de rug van het peloton en dat resulteerde veelvuldig in het voortijdig beëindigen van de wedstrijd. Gerrit werd er niet anders van, wist dat hij geen topper was, maar bleef komen en proberen zijn grens te verleggen. En dat lukte hem tenslotte ook. Maar uitrijden is voor velen al een overwinning op zich. Nog steeds is hij gek van de sport, en vaak is hij bij wedstrijden aanwezig. Altijd vriendelijk, altijd positief. Pracht kerel.
Ook Jozef Lenferink was geen hoogvlieger. Maar net als de anderen is zijn interesse in de wielersport nooit verdwenen. Bezoekt nog steeds veel wedstrijden, maar heeft inmiddels ook de schilderkunst ontdekt. Vond zelf dat hij geen talent had maar gelukkig gaat hij daar niet over. Dat doen anderen wel, met als resultaat diverse prachtige schilderijen. Praten met Jozef over vroeger en het wielrennen is een genot.
En ik zelf ? Ongeveer hetzelfde qua prestaties. Reed wel eens prijs, maar dat was het dan ook wel. Maar net als anderen kon ook ik de wielersport niet loslaten. Na mijn fysiotherapiestudie kon ik dat prima gebruiken in de begeleidingssfeer, en van het een kwam het ander, totdat ik tenslotte als wielerspeaker een mooie invulling vond. En nu nog steeds actief voor De Zwaluwen.
Hoe je dit verhaal moet omschrijven ? Ik heb er lang over nagedacht maar denk het juiste woord gevonden te hebben.
Clubliefde.
Harry Middeljans
