Wat weten wij van onze atleten? Hoe is hun thuissituatie? Zijn ze mantelzorgen voor een dementerende ouder, wordt er thuis voortdurend gekibbeld? Zijn ze financieel onafhankelijk of is het sappelen?
Het is vanzelfsprekend aan betrokkenen zelf om hier een boekje open te doen dan wel over koetjes, kalfjes en dit en dat en zus en zo te praten. Dat laatste is bij ons in de groep goeddeels het geval. Het geeft immers geen pas om een aankomend lid bij zijn of haar entree aan een derdegraads verhoor te onderwerpen. Hoewel het wellicht dienstig is om te vragen hoe het met iemands gezondheid gesteld is, dan nog kan deze op zichzelf genomen nuttige vraag als een aantasting van iemands privacy worden opgevat. Terecht natuurlijk.
Overigens worden deze vragen in onze loopgroep nimmer gesteld. Op de keper beschouwd zijn onze gesprekken op de baan maar vooral in de kantine gebaseerd op de gedachte, dat humor de boventoon dient te voeren. Men wordt overdag immers geplaagd door verantwoordelijkheden, die – naar verondersteld mag worden – voor de een zwaarder weegt dan bij de ander. Niettemin moeten wij telkens beslissingen nemen: welke werkzaamheden hebben prioriteit, wat moet er aangeschaft worden om de huishouding en leeftocht op orde te houden, maken de kinders wel verantwoorde keuzes. De ervaring leert dat de atleet met name atleet is om wekelijks even de sores achter zich te laten. De trainer deelt de lakens uit en de loper hoeft slechts te luisteren en de benen te gebruiken. Vervolgens wordt de conversatie tijdens en na de inspanning beheerst door leut en flauwekul. De verkiezingen van laatst kunnen gedurende een korte tijdspanne aan de orde komen, maar er wordt dan behoedzaam gemanoeuvreerd opdat geen ego’s worden gekrenkt.
Vervolgens slaat iemand kort voor de training tegen de grond. Letterlijk. Evident buiten bewustzijn en aanvankelijk denken wij: uitgegleden. Het gaat allemaal snel als in een boze droom: iemand met verstand van zaken begint te reanimeren: 30 keer op de borstkas drukken, 2 keer beademen – enzovoorts. Een ander neemt het over, het is zwaar werk. Inmiddels is 112 gebeld. Hulpdiensten zijn snel ter plaatse, wij gaan beduusd op een afstand staan. Schokken worden toegediend, wij zijn ook geschokt. Onze nog kort voor het gebeuren vrolijk keuvelende mede-atleet wordt in de ambulance gelegd. Volgens de hulpdiensten werkt het hart weer.
Het gaat wat beter inmiddels, zo liet het thuisfront weten. De verwarring blijft voorlopig onze groep beheersen. Hij is een prima atleet en een immer monter lid van de kantinenablijvers. Maar nu heerst er verslagenheid, de harde realiteit verstomt de wekelijkse olijke gedachtewisselingen.
30-2…. Toch maar doen, zo’n reanimatiecursus.
Erik Endlich
