In deze enigszins sombere dagen voor Kerst, waar mist en regen het fraaie sneeuwdek van vroegere dagen bijna definitief hebben verdrongen, heeft de atleet het zwaar. Dat is althans de uitkomst van de scan, die ik steeds voor aanvang van de training verricht. Want hoeveel lopers wensen zich aan mijn luimen te onderwerpen? Meer of minder atleten? Het is in deze periode een gering aantal, dat de elementen trotseert.
Niet dat zodanig guur is dat het je de adem beneemt, want ook de koude van voorheen lijkt te zijn vervangen door laf winterweer.
Het is in de eerste plaats zo, dat de gemiddelde hardloper niet meer de dame of kerel van stavast is, die wij kennen uit de literatuur en uit het verleden. De drang om juist in mindere omstandigheden het beste uit zichzelf te halen, om het afzien tot kunst te verheffen en waar diep gaan het motto is: het is niet meer. Het is als met de prinsjes en prinsessen die de klassen teisteren en grootouders tot wanhoop drijven: het moet vanzelf gaan, bij voorkeur geholpen door derden die handen boven hoofden houden.
Deze verwennerij maakt, dat ook ik de lopers niet tot het randje mag drijven. Het moet leuk blijven van de goegemeente. Een beetje hobbelen, wat keuvelen, veel pauzes, vriendelijke aanwijzingen, geen kritiek. Geen vijf minuten te lang trainen, men wenst immers de kantine te bezoeken. Inmiddels duurt het verblijf daar langer dan de training zelf. Ik waan mij meer entertainer dan coach.
De tendens dat de aankleding van de kantine inmiddels prioriteit krijgt boven de drang om zich op de atletiekbaan het snot voor de ogen te lopen, is onmiskenbaar. Want waar mistvlagen en miezerige neerslag de baan doen verbleken, blijft menigeen in huiselijke kring keutelen. Soms – wellicht vanwege dreinende partners, gekmakende koters en/of bezoekende schoonfamilie – komt een enkeling bedremmeld naar de kantine. Voor alle duidelijkheid: zonder eerst te trainen.
Het zijn slapdarmen, weke lieden, zwakke broeders, bleke betten, verwende snotneuzen, navelstaarders, bankhangers, tv-staarders, koelkastgrazers, telefoonverslaafden. Ze zijn doorgaans aardig, maar week als geleipudding.
Nu: dat is eruit. Heel therapeutisch. Voor mij dan. Ik moet er namelijk wel steeds zijn. Een half uur voor de training om met aantrekkelijk gekleurd materiaal een spannend parcours aan te leggen. Vervolgens gaat mijn avond stuk door met veel geduld de kantineplakkers voor het ochtendgloren huiswaarts te krijgen.
Ook ik wordt chagrijnig van die sombere dagen.
Erik Endlich
