Eindelijk, de herfstslaap is voorbij….
De grote drie van het veldrijden zijn terug. In de drie wedstrijden waarin ze individueel aan de start stonden was het duidelijk: ze steken nog steeds met kop en schouders boven de rest uit. En de enige keer dat er twee tegelijk aan de start stonden werden de heren één en twee. Duidelijker dan zo kun je een suprematie niet uitdrukken.
Het moet voor de rest toch slikken geweest zijn. Al die wedstrijden waarin ze zonder van Aert, van der Poel en Pidcock aantraden, wat is er nog over van de waarde die eraan hangt ? Nou, dat valt mijns inziens toch nog wel mee. Want wat ik gezien heb waren hoogst amusante veldritten, met vooral de doorbraak van jonge talenten. En hoewel overwinningen op zich niets zeggen toch maar eens de erelijst van dit seizoen erbij gepakt.
Dat Marek Konwa inmiddels al achtwedstrijden heeft gewonnen kunnen we vergeten, allemaal zonder enige tegenstand van betekenis. Je moet ze natuurlijk wel winnen, maar zo moeilijk is dat in Polen en omgeving nu ook weer niet. Net zoals het in de Verenigde Staten vrij normaal is dat Eric Brunner en Curtis White beiden al zes wedstrijden wisten te winnen, net zoveel als Thomas Mein in Engeland. Want in het land der blinden is eenoog koning.
Het wordt pas leuk met Eli Yserbyt, die duidelijk aantoont dat hij met zes overwinningen, waarbij twee wereldbekerwedstrijden een prima seizoen tot nu toe heeft. Met wel met de aantekening dat hij dat aan zijn stand ook wel verplicht is. Maar de mannen direct daarachter zijn eigenlijk nog opvallender. Een selectie daaruit: Joris Nieuwenhuis, Pim Ronhaar, Thibau Nys, Niels Vandeputte, maar ook een man als Lars van der Haar, de winnaar van de wereldbekerwedstrijd in Maasmechelen. Daarentegen vallen de resultaten van grootheden als Michael Vanthourenhout, ondanks zijn Europese titel, en Laurens Sweeck nogal tegen. Conclusie: er lijkt een verschuiving aan te komen, waarbij vooral de Belgische vaste waarden het moeilijk hebben.
Al met al maakt dit het tot een seizoen waarin er tot nu toe veel te genieten viel. De wijze waarop Pim Ronhaar en Joris Nieuwenhuis in Namur tot vrijwel het einde om de zege streden geeft hoop voor de toekomst. De toppers zijn (nog) te sterk maar ik heb de indruk dat het verschil, zeker t.o.v. Tom Pidcock niet veel groter is geworden. Het maakt het veldrijden als kijksport alleen maar leuker. En als je bij de mannen die eraan komen ook nog eens Cameron Mason toevoegt, die altijd de strijd aangaat, dan heb je toch een aantal renners die zondermeer het de huidige vedetten heel moeilijk kunnen maken.
En dat vooral is de winst voor het veldrijden.
Harry Middeljans
