De wedstrijdatleet, meer in het bijzonder de lange afstandloper, kan slechts twee kanten op. Niet zozeer links- of rechtsom, maar hier wordt bedoeld: op de baan of in het veld. Het maakt in die zin geen moer uit, aangezien bedoelde hardloper sowieso het snot voor de ogen loopt. Dat is doorgaans in overdrachtelijke zin bedoeld, aangezien betrokkene anders onvoldoende in staat zou zijn de richting te bepalen of de concurrentie te zien. Met name dat laatste is mijn bezwaar tegen het wedstrijdgebeuren. Hieronder volgt mijn uitleg.
De atleten die ik train vinden mij een aimabel persoon. Een deel ook niet, maar dit laat ik vanwege de argumentatie voor wat het is. De warmte van mijn persoonlijkheid vervliegt evenwel op het moment dat ik aan een hardloopwedstrijd deelneem. De training, meer in het bijzonder de door mij gegeven training, verloopt relaxt en een snaakse opmerking hier en daar is niet ongewoon. Maar zodra ik aan een wedstrijd deelneem, is van deze ontspannen houding geen sprake meer. Ik ren achter iedereen aan die ik als mijn concurrent beschouw. Dat zijn de jongens in mijn categorie, zijnde de zestigplussers. Waar de lezer thans wellicht denkt aan stramme lieden die een tempo aanhouden dat een twintiger wandelend zou kunnen bijbenen, kan ik hem hierbij uit de droom helpen: er wordt vréselijk hard gerend.
Nu kan ik wel denken van “Enfin, ze doen maar lekker hun best, ik stiefel er wel achteraan”, maar zo werkt het niet. In een wedstrijd gaan hormonen hun eigen gang, ren je de longen uit het lijf, kortom: je gaat tot het gaatje.
Zodra ik een grijsaard zie die wellicht mijn podiumplaats in gevaar brengt, dan zet ik de achtervolging in, hoezeer mijn lichaam ook protesteert. Ik houd mij hijgend en puffend voor, dat de man ergens ineenstort, de pijp aan Maarten geeft, desnoods het loodje legt.
Maar dat gebeurt nimmer. De meeste concurrenten zijn mij steeds te vlug af. Sportief als ik ben leg ik mij daar bij neer – vaak letterlijk – maar waarom wordt in onze categorie nooit op doping gecontroleerd?
Erik Endlich
