Bruno Fernandes van Manchester United is met zijn gebrek aan fair play en gevoel voor matennaaierij één van de vervelendste voetballers in de Premier League. Het is een raadsel waarom zijn trainer Erik ten Hag uitgerekend dit onsportieve misbaksel heeft verkozen om de eervolle taak van aanvoerder te mogen vervullen. In de traditie van Bobby Charlton, Bryan Robson en Roy Keane, om er maar drie te noemen, is hier sprake van een geweldige mismatch die vloekt met alle sportieve principes van deze voorbeeldclub. Vorige week zaterdag kwam de Portugees in het duel tegen Fulham ten val, waarna hij wild gebarend tegen het gras ging en luid kermend naar zijn been greep. Toen hij doorhad dat de scheidsrechter niet zou fluiten, stond hij snel weer op om het spel te hervatten. De supporters van Fulham konden daar wel om lachen en plaatsten de beelden op TikTok, met een komisch muziekje eronder en de tekst ‘We zijn zo blij dat het goed met hem gaat’. Zijn trainer zag daar de humor niet van in. Nu hadden we toch al niet de indruk dat hij van de gulle lach was, maar dit was serieus: ‘Het is echt niet goed dat clubs zulke statements maken, want dat is totaal ongepast en verkeerd. Ze zouden daar hun excuses voor moeten aanbieden en’, let op, want nu komt het: ‘De scheidsrechter moet hem in bescherming nemen’. Tuurlijk.
Over klagers gesproken: de dames van het Nederlandse voetbalelftal (nooit ‘Leeuwinnen’ zeggen!) hebben gemopperd over het drukke programma dat ze voor hun kiezen krijgen. Het is ook altijd wat. Worden ze als sporters eindelijk een keer sderieus genomen, is het wéér niet goed. Ze willen er toch zo graag bijhoren? Laat ze dan een voorbeeld nemen aan de hockeysters van Oranje. Die speelden voor de Pro League in India tussen 3 en 18 februari, dus binnen zestien dagen, acht wedstrijden tegen Australië, China, India en Amerika, respectievelijk de nummers vier, acht, negen en dertien van de wereldranglijst. (En allemaal gewonnen, natuurlijk.) Dat is andere koek dan twee keer binnen vijf dagen voetballen (en twee keer kansloos verliezen) voor een ticket naar de Olympische Spelen. Met zo’n mentaliteit is het misschien maar beter ook dat ze zich niet gekwalificeerd hebben. Ik heb het schema even bekeken en de wedstrijden worden niet alleen in Parijs gespeeld, maar ook in Nice, Bordeaux, Lyon, Nantes, Marseille en Saint-Etienne, dus dat is veel reizen en het is nog maar de vraag of de dames dat aan hadden gekund. Trouwens, wat heb je aan één van ‘s werelds beste voetbalsters (Lieke Martens) als die al jaren geen fatsoenlijke wedstrijd meer gespeeld heeft?
En, nu we toch aan het klagen zijn: mag ik dan ook even? Johan Derksen meldde maandag in Vandaag Inside dat de overleden voetbaltrainer Kees Rijvers maar liefst ‘vijf invalide dochters in een rolstoel’ had. Dat is niet waar: hij en zijn vrouw Annie, met wie hij sinds 1949 onafscheidelijk verbonden was, kregen zes dochters van wie er drie de erfelijke ziekte spierdystrofie hadden. De oudste, Annemieke, overleed hieraan in 2008 op 51-jarige leeftijd. Dat zijn de feiten, en die zijn immens hard genoeg, en ik vermeld ze met het grootst mogelijke respect voor de privacy van de familie Rijvers, maar als niemand van de VI-redactie Johan Derksen corrigeert in zijn liederlijke wangedrag, dan moet ik het maar doen. En als dit kennelijk het niveau is van deze talkshow, die steeds verder wegglijdt in een ‘kaars’-rechte spiraal naar een dagelijks droeviger dieptepunt van onzin, onfatsoen en ongein, dan is het moment niet ver weg meer dat we maar niet meer moeten gaan kijken. Maar ja, dan hebben we ook niets meer te klagen.
Peter Bonder
