Na een periode van hevige neerslag, waarbij de mooiweerlopers thuisbleven (twee derde van het totale bestand), liet de voorjaarszon er geen gras over groeien. Dankzij dit hemellichaam kwamen er uit allerlei hoeken en gaten weer atleten tevoorschijn: wat ouder en ook zwaarder, maar blij van zin. Korte broeken en blote armen bewezen, dat de mens niet zonder reden door de voorzienigheid van kleding is voorzien. Veel wit vlees verpakt in pukkelig leer deden mij voorop lopen en niet omzien. Enfin, men genoot en liet mijn nukken en korzelig geroepen aanwijzingen welgevallen: het weer voorzag in pleisters op diverse wonden.
Maar misschien was het ook het terras, dat lokte. Onze vereniging beschikt over een kantine met terras dat zich een verdieping hoger bevindt dan het maaiveld en de kleedkamers. De laatstgenoemde plek wordt evenwel nimmer bezocht, daar het gemeenschappelijk douchen reeds decennia uit de mode is. Althans: bij onze club. Daarbij heeft het bestuur gemeend dat warm water een luxe is die de draagkracht van de verenging te boven gaat, zodat zelfs de meest hygiënisch aangelegde atleet zich ongewassen naar de kantine begeeft. Waar iedereen een zweetlucht verspreid, leidt zulks nimmer tot geweeklaag.
Enfin, het koesteren in de zonnewarmte is reeds zeer aangenaam, het zicht op de loopgroep na ons biedt zo mogelijk nog meer leut. Vanuit een hoger perspectief ziet men eerst goed, hoe erbarmelijk de atleten zich over baan verplaatsen. Ofschoon atletenshaming een gruwelijk ding is, beleeft de rustende atleet hier veel genoegen aan. Daarbij konden wij ons zonder aarzeling te buiten gaan aan kritisch commentaar en hilarische opmerkingen, nu men zich daar beneden buiten gehoorafstand bevond. Dat ook mijn atleten een toonbeeld van gruwelijk moeizame voortbeweging zijn realiseren zij zich niet en dat is maar goed ook. Sterker: ik roem hun techniek, opdat zij zich weer kunnen vermaken bij het zien van een groep die zich op hetzelfde technische niveau bevindt.
Maar dat moet u maar voor u houden.
Erik Endlich
