De Europese voetbalcompetitie tekent wat mij betreft uiterst pover af bij de EK atletiek. Een kwestie van smaak natuurlijk. Daarbij meen ik dat ons nationaal elftal onverslaanbaar is, indien het een kampioenschap “balletje terug naar de keeper” zou zijn. Het verbaast mij dat niet meer zogenoemde voetballiefhebbers zich ergeren aan deze in mijn ogen laffe tactiek.
Enfin: de EK atletiek. Ik smul daarvan, vooral omdat de prestaties van de atleten niet alleen zuiver meetbaar, maar vooral supersnel, -ver en -hoog zijn. Geen gemiep van deelnemers die gillend van de pijn de grond opzoeken, geen ergernis over gemiste ballen of domme acties. Daarbij treft een teamgenoot geen blaam, hoewel: tijdens de estafette, het enige atletiekonderdeel waarin er sprake is van een teamverband, kan een sukkel natuurlijk een stokje laten vallen. Maar daar is zelden sprake van.
De souplesse en kracht van de atleten is met name zo indrukwekkend, daar ik de moeizame en vooral stijve prestaties van mijn lopers op het netvlies heb. Je kunt natuurlijk betogen dat de moeizame motoriek aan hun trainer – dus deze jongen – te wijten is. Dat is echter een misvatting. Wie de staat van volwassenheid reeds tientallen jaren geleden bereikt heeft, wat in onze loopgroep het geval is, blijft hangen in zijn of haar stijl van bewegen. Er kan conditioneel gezien wel sprake zijn van opwaardering, maar daar blijft het bij. Dat betrokkenen de genenpoel gemeen hebben met voorouders die ploeterden in het veen of wegkwijnden op kantoor, draagt niet op voorhand bij aan een talentvolle ontwikkeling.
Hoe anders is dat bij topatleten. Te Rome, waar thans dat EK is, zien wij schonkige midden- en langeafstandlopers, gespierde reuzen die iets van zich afwerpen en daar tussen in de meerkampers: evenredig ontwikkelde superatleten. Een genot! Wel is er een algemeen gevoelde ergernis over de Italiaanse organisatie, daar computersystemen uitvallen en te vroeg uit de blokken gekomen sprinters vreemd genoeg opnieuw mogen starten. Verder is opvallend dat de Italiaanse atleten boven zichzelf uitstijgen en grossieren in goud. Overigens heb ik zelf ook goud gewonnen bij het speerwerpen voor veteranen. Ik zeg niet hoe ver ik wierp: in het licht van de EK past ook hier bescheidenheid…
Erik Endlich
