Weliswaar zijn er veel generatiegenoten die zich verzekeren van trapondersteuning bij het verplaatsen per fiets, deze jongen doet het nog uitsluitend met z’n dijen. Niks e-bike dus. Ook de bescherming van het hoofd middels een helm, die de drager steeds doet lijken op André’s Willempie, is niet aan mij besteed. Daarbij vallen de senioren e-bikers bij bosjes tegen het asfalt, waarbij zij niet zelden het leven verliezen of anders wel voorgoed immobiel raken. Het heeft te maken met een te hoge snelheid afgezet tegen het reactievermogen van een naaktslak. Dat moet haast wel ongelukkig aflopen.
Ik bezit sinds kort een ATB-fiets, zodat ik de ruigte op kan zoeken en ver van bibberende bejaarden en minderjarige en derhalve levensgevaarlijke fatbikers mijn avontuurlijke ding kan doen. Het zou bijna fataal aflopen.
Ik zou er voor kunnen kiezen mijn val in eufemistische bewoordingen te beschrijven en aldus de schuld op de fabrikant dan wel op medeweggebruikers te schuiven, maar de waarheid gebiedt mij mijn de schlemielige actie te beschrijven.
Niet ver van onze woning bevindt zich een hek, dat van gemeentewege dicht zit. Naast dat hek is een doorgang gecreëerd door er op iets van 45 centimeter van het hek een paaltje te zetten. Ik ben er ontelbaar keren tussendoor gefietst, want mijn dagelijkse maar sportieve fiets past er ruimschoots tussen.
Maar een ATB-fiets heeft een aanmerkelijk breder stuur. U begrijpt reeds de tamelijk seniele actie die volgde. Ik stond op de pedalen, vermeerderde aldus aanmerkelijk mijn snelheid met de bedoeling tussen poort en paaltje te gaan en de avontuurlijke route die mij wachtte te volbrengen.
Toen bleef ik met mijn brede stuur hangen. De fiets bleef als een weigerachtig paard pardoes staan, waarbij ik met niet geringe snelheid een vlucht maakte, die even een eeuwigheid leek te duren, totdat ik mezelf op mijn rug terug vond in de modderige sloot naast het pad.
Het woord “beduusd” beschrijft nauwelijks mijn staat van volstrekte verwarring. Gelukkig was er niemand in de buurt. De fiets mankeerde niets, niettemin koos ik met als het ware mijn staart tussen de benen de weg naar huis. Bloedende wonden op benen en hoofd waren mijn deel.
Toch maar bij de ANWB zo’n achterlijke helm halen.
Erik Endlich
