Misschien is er geen sporter zonder zijn of haar eigen Moby Dick. Dat wil zeggen: iets bereiken dat schier onmogelijk is. Het Nederlands record kogelslingeren, dertig centimeter over jezelf springen, de speer aan de overkant van de baan planten, winnen van Ajax. Hoewel dat laatste vermoedelijk de meest realistische optie is, begrijpt de lezer dat ik een perspectief schets dat slechts aan de uitzonderlijke atleet voorbehouden is. Niet voor goedwillende maar bescheiden sporters als u en ik.
Hoewel het goed is te streven naar een prestatie die schier onmogelijk is, kan het evenwel ook in meer letterlijke zin slaan op een vis. Weliswaar geen albino-exemplaar, maar een onderwaterbewoner die zich maar niet laat vangen en de visser aldus tot de grens van waanzin drijft.
Dat is wat mij is overkomen. Vooreerst dient de lezer zich te realiseren dat vissen zonder commercieel belang een heuse sport is. Als abonnee op een visblad zie ik met regelmaat verslagen langs komen van dagelijks trainende en regelmatig aan wedstrijden deelnemende sportvissers. Keuze van materiaal, kennis van de elementen en het vermogen om bijna voortdurend vis te vangen, daar waar de gelegenheidsvisser nog geen staart aan de wal brengt.
Enfin, ik mag graag vissen. Afgelopen vrijdag zat ik met mijn hengeltje aan een nabij gelegen beek. De dobber – pen zeggen de puristen – ging onder, maar blijkbaar zat ik vast. Dacht ik. Vervolgens begon er in de duistere diepte iets te bewegen, waardoor de hengel tot een halve hoepel transformeerde. Het onzichtbare dier ging er langzaam maar zeker vandoor – naar rechts – waardoor mij toch behoorlijk dikke lijn met een “pjang” knapte. Weg vis. De weerhaak loze haak zal hij of zij kwijtraken, maar de ongetwijfeld gigantische vis (karper? Zeelt?) was ontkomen.
De volgende dag kwam ik met een soort zeevisachtige uitrusting vol verwachting, ja bijna koortsachtig naar de waterkant. Slechts klein spul liet zich verschalken dat ik, zoals altijd, weer liet zwemmen.
Dat is dus mijn Moby Dick. Ooit kom ik hem tegen. Als ik het mag beleven.
Erik Endlich
