Max Caldas, de Argentijnse bondscoach van onze hockeydames, voert samen met Leontien van Moorsel, Maurits Hendriks, Joop Alberda en Co Adriaanse voor Ernst & Young een Olympische campagne, waarbij bedrijven een dag met een van deze “Coaches of Industry” kunnen winnen. Caldas wordt gepresenteerd als “The Motivator” en wel hierom: “Er kan een hoop winst behaald worden door eerst naar binnen te kijken, en daarna pas naar buiten.” Volgens de begeleidende tekst weet Caldas “met zijn Argentijnse achtergrond de passie van iedere speler naar boven te halen door tussen zijn team te blijven staan”. Volgens mij sta je als trainer alleen maar in de weg als je tijdens een training of een wedstrijd tussen je team blijft staan, maar dat zie ik verkeerd: als assistent van Marc Lammers won hij goud op de Olympische Spelen van 2008 en deze zomer debuteerde hij met een eerste plaats in de Champions Trophy na een prachtige finale tegen Argentinië.
Aanvoerster Maartje Paumen werd op dit toernooi gekroond als beste speelster en topscoorster, maar ik heb enkele wedstrijden in het Wagener Stadion gezien en vrijwel elke aanval begon bij Wieke Dijkstra, die in Enschede nog bij PW en EHV heeft gespeeld voordat ze het in 2003 bij Laren hogerop zocht en sindsdien het aantal van 123 interlands haalde. Voorlopig zal het daarbij blijven, want Dijkstra heeft het helemaal gehad met Caldas, die haar na een training meedeelde dat ze voor de volgende sessies niet meer geselecteerd zou worden. Dat deed hij niet één op één, zoals het hoort met iemand van haar status. Nee, hij zei het in de groep en dat is nou niet bepaald wat je verwacht van een “motivator”. Dijkstra noemt het “respectloos en ziekmakend” en daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Temeer daar de reden waarom ze niet meer mee mag doen, op z’n minst dubieus genoemd mag worden: Caldas wil dat ze vooral “zonder bal” beter gaat spelen, want dat vindt hij een zwak punt van haar. Nu is hockey toch echt nog steeds een balsport en dan lijkt me spelen mét bal belangrijker, maar de bondscoach heeft voor deze keer kennelijk eerst naar buiten gekeken, en daarna pas naar binnen. Spelen zonder bal: wat een gelul.
