Afscheid Parel van de Veste

Geplaatst op 2 december 2011 door Redactie   ·   3 Reacties

In de volgepakte dubbeldekker hang ik deze vooravond tussen de fans die net als ik op weg zijn naar de Grolsch Veste. Het is opvallend rustig in de trein. Niemand zegt wat. Sommigen kijken door de ramen in het donkere niets, andere kijken naar een onduidelijk punt in de coupé, maar zien ook niets. Slechts twee jongens van een jaar of twintig spreken wat met elkaar over de kleren die ze willen gaan kopen in de Enschedese binnenstad. Zij zijn duidelijk niet op weg naar FC Twente-Fulham. De rest van de mensen, vaak getooid met rode sjaals of andere attributen uit de fanshop, zullen van hun ploeg weer eens een goede wedstrijd willen zien, maar door de onwezenlijke sfeer in de coupé lijkt het mij dat iedereen zich vooral voorbereidt op het naderende afscheid. Ik verbeeld mezelf dat ze allemaal dezelfde droefenis voelen als ik. We zwaaien straks de beste voetballer uit die sinds tijden het rode Twente-shirt gedagen heeft. En dat is een waardeloos vooruitzicht, ik zweer dat de sfeer in die volle coupé daardoor zo bedompt is.

Een half uur later. Voorzitter Joop, speaker Jan en hun assistente Patty lopen de grasmat op. De afscheidsviering nadert. Ik weet dat ook de collega’s om mij heen op de perstribune, zonder dat dat ik het hen vraag, het vertrek van Bryan Ruiz González jammer vinden, sterker nog, ernstig betreuren. Het zijn bijna stuk voor stuk echte liefhebbers en die zien in het Twentse shirt liever een fenomenale voetballer als Ruiz, dan kleurloze spelers waarvan er duizenden op de Europese velden te vinden zijn.
De speaker: ‘Dames en heren, jongens en meisjes, supporters van FC Twente. Op deze speciale avond gaan we afscheid nemen van de man die onze harten gestolen heeft. Dames en heren…’ Hij verheft zijn stem. ‘Hier is Bryan Ruiz.’
Vak P overstemt hem echter met een lied dat door zijn simpelheid totaal niet past bij de grootsheid van de speler uit Costa Rica. Vak P is een creatief gezelschap, dat blijkt elke wedstrijd weer, maar dat ‘la la la la la la la la; la la la lah, singing Bryan Ruiz’ vond ik al heel lang niks. Ik kan deze minieme frustratie gelukkig nu nog ff kwijt. Jammer dat Vak P voor zo’n grote speler (en dat geldt ook voor Nacer Chadli) geen betere componist in huis heeft. La la la la…. singing Bryan Ruiz. Ik vond en vind het een armzalig deuntje. Ola olé of Obladi Oblada Woutje Brama en het krachtige Jankoooh, dat zijn betere voorbeelden van belijdenissen waarmee de Twente-fans af en toe spontaan een speler met een kortstondige, persoonlijke huldiging bejubelen. Maar dat terzijde.

Intussen komt de speler zelf rustig in een donkere winterjas het veld oplopen. Joop begint zijn afscheidstoespraak. Benieuwd wat de man die deze topper persoonlijk in de laatste uren van de 31ste augustus aan een Engelse middenmoter verkocht, te zeggen heeft. Twaalf miljoen beurde hij, maar kon vervolgens vrijwel zeker een nieuw kampioenschap op zijn buik schrijven. Wat weegt zwaarder?
‘Supporters. Soms komt er een speler voorbij die al gauw door iedereen in het hart wordt gesloten. Bryan Ruiz is een fijne, integere, exceptionele voetballer. Onze Bryan. Bryan Ruiz’, zegt Joop. Hij noemt vervolgens een paar wedstrijden waarin de speler van doorslaggevende betekenis is geweest. Twente-PSV, drie doelpunten in vier minuten tegen Sparta, de kampioensgoal tegen NAC, de omslag bij FC Twente-Feyenoord. Ik zelf denk deze dagen steeds terug aan FC Twente-Inter, waarin hij paradijselijk voetbalde tegen de beste voetballers van Europa. Ik heb de beelden bewaard. Gelukkig wel.

De scheidende ster maakt een wandeling langs de zijlijn om de fans toe te zwaaien. De speaker attendeert ons nog even op de boarding waarop als illustratie van deze afscheidsviering tweets getoond worden van fans.
Parel van de Grolsch Veste, aldus ene Ellen Hemmer. Prachtig gezegd.
El Fenoméno. Kort maar krachtig.
Costaricaan met Twents bloed, luidt de typering van Gerben Bolmer. Zeker Gerben. Twentenaar zal hij altijd blijven.
You made our dreams come true. Tja. De titel in 2010. Eenmaal zou het gebeuren, zong de Keu ooit. Dankzij Ruiz gebeurde het.
Thank you Bryan, I wish I was Lois, hunkert José Rooyens. Lois is de Hengelose vriendin van Bryan Ruiz. José wil dolgraag ruilen met Lois, zo schreeuwt ze de held vanaf de billboards toe. Kan ik me ook voorstellen. Want Bryan is een lieve jongen.

Je merkt het. Ik was (ben) zelf ook een fan. Had bij wijze van spreken ook zo’n tweet willen insturen. Bryan, begaafd en beschaafd. Gelukkig spreek ik de aimabele speler na de wedstrijd nog ff kort in de wandelgangen. ‘Bedankt, zeg ik. Thank you. Ook voor de zogenaamde neutrale journalist maakte je het leven langs de lijn een tijdlang stukken prettiger. Succes in je verdere voetballeven.’
‘Thank you’, zegt hij bescheiden als hij is. ‘See you.’
Als dat nog eens zou kunnen, graag.