Zondagmiddag, uurtje of één op de A1. Circa tien blauwgroene bussen tuffen vanuit Twente naar Utrecht. Ik haal ze in, met mijn eveneens blauwgroene Honda Civic. De bussen zijn behangen met rood-witte sjaaltjes. De meeste supporters in de bus slapen hun roes uit van de avond daarvoor. FC Twente-fans op weg naar het midden van het land voor een wedstrijd, ik in mijn auto op weg van ‘thuis in Twente’ naar ‘huis in Utrecht’. Ik moet glimlachen om het kneuterige beeld van die bussen vol slapende mannen met sjaaltjes op weg naar een voetbalwedstrijd op een herfstachtige zondagmiddag. Wat leven we toch in een mooi land, denk ik nog.
Maar helaas. Wat een spannende pot voetbal in de eredivisie moet worden, ontaardt in rellen. Vuurwerk, spreekkoren (wat ik overigens een mager woord vind voor kwetsende scheldpartijen) en politiemannen die schoten moeten lossen omdat ze zich dusdanig in het nauw gedreven voelen. Dit heeft toch werkelijk niets met voetbal te maken?
FC Twente en FC Utrecht liggen elkaar niet. Zoveel is duidelijk. Maar hoe lekker slapen die supporters op de terugweg na zo’n gewelddadig treffen? Die 6-2 overwinning krijgt een bittere bijsmaak, omdat supporters van zowel Twente als Utrecht voorbij alle grenzen gaan. Ik kan daar, als geboren en getogen Tukker en inwoner van Utrecht, hartgrondig van balen.
Er zit maar één ding op: verhuizen. Zo ver mogelijk. Ik vertrek begin 2012 naar Peking, China, om er als correspondent voor de NOS aan de slag te gaan.
