Kneus

Geplaatst op 22 januari 2012 door Redactie   ·   1 Reactie

Op de laatste vakantiedag van Lyns zijn wij samen gaan zwemmen bij De Scheg in Deventer. Lyns heeft inmiddels acht zwemlessen achter zijn naam staan. Ik heb drie  lessen van hem gezien en het is zeker geen dolfijntje. Sterker, hij is een held op sokken. Als hij van de kant moet springen lijkt het wel of hij van de tien meter duiktoren  af moet. En moet meneer in het diepe, dan biggelen de tranen over zijn wangetjes. Hij heeft het niet van een vreemde, want papa heeft zelfs geen zwemdiploma…

Ik kan wel zwemmen hoor, tenminste, ik blijf boven water. Meer als een hele matige schoolslag zit er trouwens niet in. Maar goed, Lyns is op weg naar het diploma dat zijn vader nooit heeft gehaald. Ben wel bang dat het nog lang zal duren en dat het diploma A papa een hoop centen kost, maar het zal mij een worst wezen, halen zal hij het…

Omdat tijdens de kerstvakantie er geen zwemles was, had Lyns van zijn badjuf de tip gekregen om af en toe even het water op te zoeken. Het was beredruk in De Scheg, je kon over hoofden de andere kant van het zwembad halen zonder het water te raken. ‘Ik wil naar huis papa’ , zei Lyns toen hij de drukte monsterde en het kabaal van schreeuwende kinderen hoorde. Het was al een hele opgave geweest om hem in het piepkleine kleedhokje in zijn zwemsuit te hijsen, dus niks naar huis. We konden onze handdoeken niet kwijt en ik besloot die maar in de locker te leggen waar ook onze kleding lag.

Lyns begon zijn zwemavontuur angstig, maar kwam er later doorheen. Hij vond het geweldig om mij steeds onder de waterval te duwen en daarna weg te rennen. Ik ging dan als een krokodil achter hem aan om hem te pakken en als ik hem dan had, duwde hij mij weer naar de waterval. Wel had ik last van de armband waaraan het sleuteltje van het opbergkastje zat. Ik kreeg het werkelijk niet voor elkaar om het bandje strak om de pols te krijgen. Na een stuk of tien watervaldouches te hebben gehad en ik het bandje eindelijk goed vast had, besloten wij om naar buiten te gaan, door de stroomversnelling.

Het was daar wel dieper en Lyns hing, als een klein aapje bij een moederaap, om mijn nek. Heerlijk… En omdat papa vooral dit geweldig vond, hebben we de stroomversnelling meerdere malen gepakt. Daarna werd het tijd voor een pauze, een softijsje, een oubliehoorn. Omdat ik de handdoeken had moeten pakken en mijn polsbandje met sleutel had gebruikt, stond ik later weer te klooien met dat ding.

We hadden desondanks veel plezier na onze pauze en het was nu tijd om papa eens flink nat te spatten. De stroomversnelling bleef echter in het programma, vooral míjn favoriete bezigheid. Toen Lyns moest plassen, gingen wij op zoek naar de toiletten. Maar eerst even de handdoeken pakken. Omdat ik geen zin had om later weer een gevecht te hebben met mijn sleutelpolsbandje, besloot ik die om te houden tijdens het openen van de locker. Achteraf een ‘desastreuze’ beslissing…

Met mijn linkerpols duwde ik het sleuteltje in het kleine slot en draaide het een kwartslag . Het deurtje ging keurig open en ik wilde het sleuteltje weer terug draaien om los te komen. Niet dus! Ik kreeg het niet voor elkaar om mijn pols een kwartslag terug te draaien. Ik zat geboeid aan mijn eigen locker. Daar stond ik in mijn zwembroekje, geketend aan een kastje. Als een dief op heterdaad betrapt. Het zweet brak me uit en ik voelde mijn kop opgloeien.

Lyns zag het treurspel aan en begon te huilen omdat hij zo nodig moest plassen. Ik raakte in paniek, begon te trekken aan het bandje, dat daardoor in mijn pols sneed. Lyns begon nu te krijsen, hij hield het niet meer. ‘Help papa dan’, schreeuwde ik; hier stond een enorme kneus voor joker. Gelukkig kwam er een badjuffrouw op Lyns’ geluid af en zij maakte gniffelend een einde aan mijn lijdensweg. Ik schaamde mij dood, bedankte de juffrouw en rende snel weg met Lyns naar de toiletten. Wat een afgang! Deze kneus is in ieder geval weer een ervaring rijker. Een ervaring die ik nooit maar dan ook nooit meer hoop mee te maken…