Toeval bestaat niet. Toch?
Maar hoe blijf je daarin geloven als je op een vrijdagavond in Peking om twee uur ‘s nachts in een totaal onbekende bar, bij een concert van een voor mij evenzo onbekende DJ, tegen drie mensen oploopt die je 1,5 jaar daarvoor ontmoette op de top van een vulkaan in Guatemala…
Met wie je destijds aan de andere kant van de planeet een paar late avonden beleefde, met wie je danste, lachte en dronken werd. Mensen die je daarna uit het oog verloor. Hoe kan het ook anders als ze uitvliegen naar Korea, de Verenigde Staten en Midden-Amerika. Geloof je nog steeds dat het toeval niet bestaat wanneer die drie vrienden voor slechts één weekendje afspreken in Peking en ik ze dan zomaar in deze stad van 19 miljoen mensen tegen het lijf loop? Ik wel.
Het overkomt vermoedelijk iedereen wel eens, zo’n toevallige ontmoeting, overeenkomst of gebeurtenis. Jaren geleden werd ik door een collega op mijn werk bij het Financieel Dagblad aangesproken op het feit dat mijn stem zo lijkt op die van Paulien van Deutekom. (U weet wel, die schaatsster) Bij m’n volgende baan noemde de kantinechef van de VARA me altijd Paulien, omdat hij vond dat ik zoveel op Van Deutekom leek. Hier in China vinden m’n Chinese collega’s niet dat ik op een schaatsster lijk, maar op Phoebe van de televisieserie Friends. En wat zei mijn Chinese juf vanmorgen tegen me? ‘Je lijkt sprekend op die ene blonde van Friends.’ Toeval?
Ik geloof er niet in. Maar toch. Het toeval en de gelijkenis tussen Paulien van Deutekom en mij hield niet op bij mijn collega’s van de krant of de radio. Mijn goede vriend en ex-vriend tegelijkertijd, Sjoerd Hamburger (U weet wel, die roeier) kreeg nadat onze relatie eindigde een relatie met Paulien van Deutekom. Daar hebben die collega’s bij de krant of in de VARA kantine nooit weet van gehad. Wel een heel groot toeval. En toch geloof ik er niet in.
Waar de gelijkenis tussen mij en Paulien van Deutekom wel ophoudt, is dat zij wél kan geloven. Of ze in het toeval gelooft dat weet ik niet. Maar ze heeft wel altijd geloof gehad in haar kunnen als schaatsster. Ze heeft zich jarenlang keihard ingezet voor haar sportcarrière op het hoogste niveau. Daarvoor heb je een flinke dosis doorzettingsvermogen, vertrouwen en wilskracht nodig. Al die eigenschappen bezit ze en dat maakt haar in mijn ogen een sportvrouw van uitzonderlijke klasse.
Ineens, zo’n vier jaar geleden, werd ze vrijwel ‘uit het niets’ wereldkampioen in Berlijn. Ze schaatste jaren om de knikkers en reed voor het roemruchte TVM. Maar daar knapte het ook. Ze raakte overtraind, brak iedere vezel in haar eigen lijf af. En toch bleef ze er nog in geloven. Ze stapte over naar Jac Orie om -met een andere coach- uit het dal te krabbelen.
Dat ze afgelopen weekend na hard knokken toch moest erkennen dat haar carrière voorbij is, dat dat ene gevoel van vliegen over het ijs nooit meer terugkomt, is pijnlijk. Maar haar vertrouwen en geloof in haar eigen kunnen worden er hopelijk niet minder om. Dat verdient ze niet. Ik vind het een moedige keuze om te stoppen. En heb het altijd een eer gevonden dat het toeval bestond dat meerdere mensen me vonden lijken op de nieuwe vriendin (en intussen ook weer ex-vriendin) van m’n ex-vriend. Het was gewoon allemaal één groot toeval. En daarin geloven lukt me simpelweg niet. Of toch?
