Mijn eerste vriendinnetje, de eerste ongetwijfeld knullige zoen of de eerste schooldag op de grote school: het zijn dingen die ik nooit meer vergeet. Voor de eerste keer naar een film van (toen nog) boven de 18, terwijl je net veertien jaar was of mijn eerste hattrick in de jeugd van SDW. Deze spannende, unieke momenten blijven me altijd bij. Net zoals de eerste keer aan de hand van mijn vader naar een voetbalwedstrijd in een echt stadion. Het was Ajax -Feyenoord in het Olympisch Stadion, seizoen 1970-1971. Ik was zeven jaar en het maakte een enorme indruk op mij. Een volle bak, de spelers, de wedstrijd en ook nog een zege voor Feyenoord, door onder meer twee doelpunten van Dick Schneider. Feyenoord werd mede door deze overwinning een week later landskampioen en deze eerste kennismaking met het ‘echte voetbal’ is voor mij onuitwisbaar.
Ook de eerste keer met Lesley (Sven hield niet van voetbal) naar een voetbalwedstrijd in een groot stadion, staat nog steeds en voor altijd in mijn geheugen gegrift. Lesley was toen al negen jaar en het was, hoe kan het ook anders, in de Kuip. Niet Feyenoord, maar het Nederlands elftal speelde toen. Het Europees kampioenschap in 2000: Oranje tegen Denemarken, 3-0. Hij had een luchthoorn bij zich die hij bij de ingang moest inleveren. Les begreep er helemaal niks van. Desondanks heeft hij die avond enorm genoten van alles en iedereen. Het was als vader zijnde een historische, ontroerende avond.
Twee weken geleden was het al zover: de vuurdoop van Lyns in een groot stadion bij een voetbalwedstrijd. Lyns is pas vier en een half jaar en eigenlijk had ik beter moeten weten. Ik was uitgenodigd door mijn vriend Max Huiberts (oud-speler van AZ en nu werzkaam als hoofdscout van dezelfde club) om naar AZ – Heerenveen te gaan. Natuurlijk hapte ik toe en ik besloot Lyns mee te nemen naar deze topper. Toen Lyns net was geboren, stuurde Max een shirtje van AZ op met de naam van Lyns. Uiteraard droeg hij het shirt die zondag, we hadden er zin in.
We zaten hoog, erg hoog, rij 22, helemaal in de nok van het AFAS-stadion. De steile trap was vlak naast het stoeltje waar Lyns zat. U moet weten dat hij op dit moment niet echt bezig is met voetbal. Lyns prefereert het lezen van boekjes, lego, muziek, televisie kijken, verstoppertje doen, rennen, eigenlijk alles, boven voetbal.
Voor de meeste vaders natuurlijk vreselijk, dus daarom nam ik hem ook mee. Een voetbalwedstrijd in een bomvol stadion zou hem tot andere inzichten doen komen, ik was er bijna zeker van. Toen de spelers het veld op kwamen, sloeg hij beide handen voor zijn oren, het kabaal werd hem teveel. De wedstrijd begon en binnen twee minuten zat hij al omgekeerd op zijn stoel. Er was een wand achter ons en sinds een maandje heeft Lyns het klimmen uitgevonden. ‘Een prachtige klimwand’, dacht Lyns en met handen en voeten begon hij tegen de wand te klauteren, een onmogelijke opgave en in mijn ogen levensgevaarlijk, want de diepte van de steile trap gaapte achter hem.
Ik greep hem vast en zette hem terug op zijn stoeltje met het commando dat hij voetbal moest gaan kijken. Nou, niet dus, de trapleuning was nu zijn doelwit. Hij hing binnen de kortste keren als een luiaard ondersteboven aan de leuning. Van de wedstrijd heeft Lyns weinig gezien, net als ik. Constant was ik bezig hem te corrigeren en ik was als de dood dat hij van die enorme trap afdonderde.
Met (te weinig meegenomen) snoepjes paaide ik hem en ik wees hem bij Heerenveen op spits Bas Dost (die staat in zijn C1000 plaatjesboek). Het hielp maar voor even. Bij de 1-0 van AZ (niet gezien) sloeg Lyns weer beide handen voor de oren en zei dat hij er helemaal niks aan vond, voetbal kijken. Ik heb het tot de rust volgehouden, en voordat er ongelukken zouden gebeuren, nam ik – in de pauze – de enige juiste beslissing: terug naar huis. Lyns was er blij mee, in de auto lagen nog snoepjes, er was geen herrie meer en geen voetbal. Papa was er minder blij mee: 300 kilometer gereden voor één helftje AZ – Heerenveen en zes doelpunten gemist… In de auto vroeg ik aan Lyns wat hij het leukste vond van de wedstrijd. De rust zei hij, want toen gingen wij gelukkig weg. De eerste keer met Lyns naar het voetbal: ik had het voor geen goud willen missen en zal het nooit vergeten. Ik hoop dat Lyns zijn eerste avontuur in een groot stadion ook nooit meer zal vergeten, al heb ik mijn twijfels…..
