Bestolen
Geplaatst op 18 maart 2012 door Redactie · 1 Reactie
Het was de derde wedstrijd na de winterstop afgelopen zaterdag met Lelystad 4. 2012 is nog niet ons jaar. In de eerste wedstrijd na de stop werd gelijk de grootste nederlaag in onze historie geleden; met 9-2 werden we weggevaagd. Vorige week was het al een stuk beter, het 1-2 verlies ten spijt. En zaterdag moesten we tegen hekkensluiter FC Horst, dus een overwinning was noodzakelijk. Ondanks het vele balbezit in de eerste helft keken we bij bij de rust tegen een 2-0 achterstand aan. Een vast ritueel in de rust is uiteraard het bakkie thee en het zeiken op elkaar maar bij mij is het pakken van mijn telefoontje ook altijd standaard. Even kijken of er nog iemand gebeld of ge-sms’t heeft. Maar mijn piepkleine mobieltje zat niet in mijn broekzak, normaliter mijn vaste telefoonplaats. Niet in mijn jaszak, niet in mijn tas, schoenen, toilettas, sokken, nergens dus.
Ik vroeg Gerard, die rechts naast me zat, mij te bellen, want ik wist zeker dat het telefoontje in de kleedkamer moest zijn. Ik had namelijk nog een reprimande van Pjotr (links naast mij) gekregen dat ik aan het sms-en was, vlak voor aanvang van de belangrijke partij. ‘Hij gaat wel over’, zei Gerard (De Knoest ), maar we hoorden geen belgeluid. Pjotr keek in zijn tas, of ik het mobieltje daar niet in had gedaan en Gerard deed hetzelfde. Mijn andere teamgenoten keken ook onder de banken op zoek naar mijn telefoontje, iedereen was er druk mee. Toen kwam Ted (zittend op een andere bank, schuin rechts van mij) op het briljante idee om eens in zijn broekzak te gaan voelen. ‘Godverdomme, ik ben mijn portemonnee kwijt’, riep Teddy, ‘en mijn autosleutels ook.’
Op dat moment ontstond een domino-effect. Iedereen greep naar zijn broek of jaszak, bij sommigen zag je opluchting en bij anderen teleurstelling en woede. Eén ding was duidelijk: er was een dief in onze kleedkamer geweest. En nog een hele slechte dief ook, want de mooiste smartphone had hij niet meegenomen, net als de dikste portemonnee. Ted was het grootste slachtoffer, want hij was alles kwijt: horloge, portemonnee (pasjes, geld) en zijn sleutels. Gelukkig stond zijn auto er nog wel. De dader had veel geld, horloge’s, sleutels en één mobieltje (die van mij) buitgemaakt. Toen wij een reconstructie maakten, bleek dat de laatste (zal zijn echte naam niet noemen ) die de kleedkamer had verlaten, de deur niet op slot had gedaan. De Keuvelaar is schuldig door onoplettendheid, een slaperd is het. Maar boos zijn wij niet op Sietz, want iedereen had dit kunnen overkomen.
Maar deze dief, deze enorme klootzak, moet van andermans spullen afblijven. We besloten om na een rustpauze van drie kwartier en vele belletjes om toch maar door te voetballen. Eindstand 1-2. Weer een nederlaag. Maar de grootste nederlaag hadden wij in de rust geleden. Een leuke voetbaldag om zeep geholpen door een hele slechte dief. Moge hij branden in de hel…
Delen is sportief
Mooi gesproken Mies!
Wat je zegt Branden in de Hel!!!