Al een tijdje nadenkend over het verval van FC Twente; voor een buitenstaander altijd lastig. Het kan er bij mij niet in dat 4 x 45 minuten per week fysiek de oorzaak van het probleem is. Trainingsarbeid kun je aanpassen aan het programma. Het is vaak een mentale kwestie. Duidelijk tijdens de laatste wedstrijden was te zien dat er ergens energieverlies is. De sprankeling was weg. Geen voldoende beleving. Wat was/is de oorzaak van dat verlies? Fysiek kan ik mij niet voorstellen. Ik weet uit ervaring dat mentaal meer van je qua energiehuishouding vraagt dan een fysieke inspanning. Dat kan een positieve dan wel negatieve invloed hebben op je fysieke gesteldheid. Waar ging het dan mis? Hadden ze bewezen door de overwinning op PSV dat ze het nog konden? En daarmee doet de rest er niet meer toe? Als het zo was, dan denk je dat nooit via rationele gedachten. Het is een mengeling van gevoel, ratio en de ervaringen in de daarvoor liggende periode. Het speelt zich in soort onderlaag af en vaak ben je je er zelf niet van bewust. Het eerste halfjaar was qua spel niet altijd het sprankelende van het jaar ervoor. Sluipt er dan niet in dat je gaat twijfelen? Als dan een trainer die meer mensgericht is komt, krijg je een boost. Maar het verleden ben je niet zomaar kwijt. Dat moet er langzamerhand weer uitvloeien. Stel dat dit is gebeurd. Dan is de keuze van de trainer om een aantal dagen vrij te geven een uitstekende keus. Je hebt tijd nodig om je weer te herpakken en los te laten wat was.
Wat de oorzaak ook is, de ervaring leert dat een sporter zich zelf goed moet kennen. Weten, ontdekken wat je voelt, wat er gebeurt bij jou van binnen. Wat ervaringen met je doen. Dan kun je jezelf bijsturen. Zo te zien, een leerproces. Elk nadeel heb zijn voordeel.
Vandaag stond een interview in de krant met McClaren. Volgens mij hebben we een band. Dat noemen ze telepathie. Zou er een dag komen dat ik Steve mag zeggen? We komen elkaar al bij de bakker tegen.
