Dit jaar vertrekken er 18 Nederlandse renners naar Frankrijk om de Tour te starten. Dat is voor het eerst sinds 1991. Sindsdien waren het er altijd minder, met 1999 als ‘dieptepunt’ met slechts zes Nederlanders.
18. Dat zijn er meer dan het elftal waar ik deze zomer mijn hoop op vestigde. Nu de hoop op een Europese zege is verdwenen, gok ik verder op het wielrennen. Daar zijn we goed in. Hard, tegen de wind in. Nederlandse mannen met duurzame sprintvezels. En de tengere, taaie onder ons mogen klimmen. Al is er geen heuvel in Nederland te bekennen, toch weten ‘wij Hollanders’ de hoogtemeters te slechten. Sterker nog: we zoeken ze massaal op. Rijd maar eens op een zomerse dag in het zuiden van Frankrijk. Je wordt letterlijk omver gereden door Volvo’s met een geel Nederlands kenteken en een fietsdrager. Allemaal op zoek naar bergen.
Rabobank is met zes renners zoals altijd hofleverancier in de Tour de France. Zelfs Bram Tankink uit Haaksbergen gaat mee, goddank. Vacansoleil-DCM stuurt er vijf en Argos-Shimano vier.
Rabobank is van die drie ploegen al jaren de clan met het grootste wielerbudget. Zeg maar het Real Madrid onder het wielrennen. Maar een grote prijs winnen? Nee. Dat lukt nog niet. Ze zijn al blij als ze ergens in de ‘Ronde van weet-ik-veel-waar’ een man op kop hebben.
Hoeveel geld je er ook tegenaan gooit, het gaat om de ploeg. Wat dat betreft is wielrennen net voetbal. Als dat maar goed gaat.
