Ola

Geplaatst op 27 juni 2012 door Redactie   ·   6 Reacties

Niet veel mensen weten het. Het gebeurde bijna geruisloos. Vandaag vertrok Ola John naar Lissabon. Terwijl het nieuwe FC Twente zich in De Lutte in het zweet werkt, slaan de verkochte, verhuurde of afgeschreven spelers van het FC Twente van 2011-2012 voorzichtig de wegen in naar nieuwe roem of eerherstel. Voor Ola begint de volgende stap in zijn carrière vandaag. Bij Benfica in Portugal.
Hij doorliep de kleuterschool bij DES in Nijverdal, de basisschool, het gymnasium en zijn vakopleiding rond het FBK-stadion in Hengelo en mocht vervolgens vorig jaar aan de bak als volwaardige profvoetballer bij de club die hem opleidde. En dat deed hij fantastisch.

Ik doe mijn ogen dicht en zie Mihaylov de bal uitschieten tot ver op de helft van PSV. Daar dolt Ola zijn directe opponent Manolev. Niet één keer. Niet twee keer. Nee, drie keer. Dan zet hij de bal voor. Willem Janssen neemt een tegenstander mee naar de eerste paal en achterin duikt Luuk de Jong de bal in de touwen. Misschien was het wel de mooiste goal van FC Twente in het afgelopen seizoen. Vergeet daarbij niet dat Ola daarvoor al twee keer hetzelfde had gedaan in dezelfde wedstrijd. Ach, hij gaf ze niet alleen op maat aan De Jong, maar ook aan Janko, aan Fer of Janssen of aan andere ploeggenoten.

En soms ook scoorde hij zelf. Het was ergens in de winter dat hij tegen Steaua de bal aannam om hem exact vanaf de witte kalklijn van de zestien-meter met een uiterste precisie over de vloekende Roemeense keeper te lobben. Mooier kon haast niet. Hij bedacht het in een duizendste van een seconde en deed het. En dan kwam zoals altijd die spontane, brede lach van de jongen erachteraan. Af en toe zag je de verbazing in zijn ogen staan. Hoe is het mogelijk dat het lukte. Zijn medespelers omhelsden hem met meer spontaniteit en blijheid dan bij de anderen. ‘Ongelooflijk. Die Ola toch weer’, dachten ze. ‘Wat is hij goed. Wat leuk voor hem, voor die jonge speler, die zomaar vanuit de jeugd ons elftal binnen dartelde en bijna wekelijks zulke prachtige dingen doet.’

Ik doe mijn ogen dicht en zie me weer zitten in de huiskamer van een zeer eenvoudig rijtjeshuis in Nijverdal. Een tweepersoonsbank, een paar stoelen, een donkere doek als gordijn voor het raam. Het moet een jaar of tien geleden zijn. In de kamer bevond zich een mooie, jonge, zwarte vrouw en haar drie zonen Collins, Paddy en Ola. De oudste – Collins – was toen 16 jaar en maakte de doelpunten in de A-jeugd van FC Twente. Ik interviewde hem en hij vertelde over hun jeugdjaren in Liberia. Hoe zijn vader als soldaat van de regering was vermoord door de rebellen. Over een beestmens die hem – Collins dus – met een geweerkolf het bovenbeen bijna doormidden sloeg. Hij was toen een jaar of acht, Ola was twee. Over hun vlucht naar Nederland. En over zijn passie voor voetbal. Ik tekende het op met een brok in de keel en plaatste het in de krant naast een identiek verhaal van een identieke speler van Heracles A1 met een bijkans nog wreder verhaal uit de Kongo. Collins droomde over het eerste elftal van FC Twente. Hij zou ooit zijn debuut gaan maken en dan zou hij zijn eerste doelpunt opdragen aan zijn vermoorde vader. En Collins wees daar in die woning in Nijverdal op zijn broertjes Paddy en Ola die volgens hem ook goed konden voetballen. ‘Ola wordt misschien nog wel beter dan ik’, zei hij met grote, overtuigende ogen.

Deze Ola  is thans 20 jaar, maar nog een jongen. Hij werd inderdaad beter dan Collins, maar wij voetballiefhebbers uit deze regio mogen niet langer meer van hem genieten. Benfica deed hem een aanzoek, Joop kon een handvol miljoenen goed gebruiken en weg is Ola. Waarom deed Joop dat met uitgerekend een jongen uit de eigen opleiding?  Talloze voetballiefhebbers uit Twente hebben zich uitgesloofd om van Ola te maken wat hij nu is. Trainers, begeleiders, chauffeurs, verzorgers et cetera. Ze zagen hem opgroeien als kind, als puber en zagen hem de status bereiken van topvoetballer. Vele tienduizenden liefhebbers kwam erbij. Zij allemaal houden van de jongeman met die ongekunstelde, ietwat naïeve lach, die – als hij het op zijn heupen heeft – de ene verdediger na de andere het bos in stuurt om vervolgens een medespeler te bedienen met een loepzuivere assist. Zou het niet getuigen van opperste solidariteit en ambiance – zoals Joop dat zo vaak predikt – om je ‘eigen jongen’ nog een tijdje in eigen huis te mogen zien gloriëren? Al was het maar een jaar of drie, vier.

Ik denk ook aan het onderzoekje wat ik een paar maanden geleden deed. Ola is de achttiende speler van FC Twente die in de laatste vijf jaar na een miljoenentransfer is vertrokken. Slechts drie ervan – Wilkshire, Tioté en Janko – stonden bij hun nieuwe club meteen weer in de basis en voldeden aan de verwachtingen. Kan Ola de vierde zijn?  Of stapt hij – net als destijds Collins – veel te vroeg over naar een buitenlandse club? Ik hou mijn huilende hart vast. De voetballiefhebber in mij gaat hem missen.

Maar vooral: van zo’n ‘eigen’ jongen zou je wat langer moeten mogen genieten. Dat is wat ik hier vooral wil zeggen.
Of heeft een bizarre vorm van onnozelheid toegeslagen bij mij?