Ik heb altijd een zwak voor voetballers die na hun betaalde carrière in volledige anonimiteit nog even de kicksen onder binden bij hun oude vertrouwde amateurclubje. Het zijn de ultieme liefhebbers. Jaap Stam die op zondagochtend voor dag en dauw met de tas onder de snelbinders naar het complex van Hoonhorst fietst, om het op te nemen tegen de veteranen van Lemelerveld. Velen van hen met een drank- en shoarmakegel. Probeer het ze in Milaan maar eens uit te leggen, dat hun stoere stopper van weleer tegenwoordig tegen het decor van vier toeschouwers, een rij populieren en een wei vol grazende koeien samenspeelt met kalende mannen bij wie het shirt op navelhoogte net iets te veel bolt.
Er zijn er toch nogal wat, echte liefhebbers. Zelfs ik ben er in mijn weinig verheffende carrière verschillende tegengekomen. Er zijn er in ieder geval veel meer dan clubsupporters denken. Die vinden namelijk dat al die dik betaalde voetballers van tegenwoordig te beroerd zijn om hun best te doen en gaan na een nederlaag hevig verontwaardigd verhaal halen. Dat zij, supporters door dik en dun, er altijd zijn, er uren en dagen voor over hebben om hun helden te volgen in de vaagste uithoeken van Nederland en Europa. Dat zij daarvoor bakken met geld uitgeven en ondertussen ook nog moeten toezien dat die miljonairs het geen reet interesseert en zich laten afslachten door een stelletje amateurs in fokking Groesbeek. Om maar een recent voorbeeld te noemen.
Ik word daar altijd een beetje moe van, die dramatische verontwaardiging. Alsof de hoogte van het salaris automatisch een recht evenredig effect heeft op de prestaties tussen de lijnen. Alsof een voetballer niet ook eens gewoon een slechte dag kan hebben. En alsof de dikbetaalde prof niet ook ooit als zesjarige pupil is begonnen en de nacht voor zijn allereerste wedstrijd met de voetbalschoenen op het nachtkastje en het tenue als pyjama droomde van de winnende goal.
De echte liefhebbers hebben een olifantenhuid. Die laten zich niet afstompen door verblinde supporters, vuile spelletjes in de jungle en jarenlange mediatraining. Marc Overmars speelde bijna honderd interlands, flitste langs de lijn in De Meer, op Highbury en in Camp Nou, maar eindigde op Sportpark De Wachtelenberg. In Epe. Het lijf van Niels Oude Kamphuis wilde al jaren niet meer wat hij in gedachten had, maar toch moest en zou hij zijn jeugdliefde NEO nog van dienst zijn.
Helaas wordt het plezier van de liefhebber zelfs na zijn profcarrière nog op de proef gesteld. WVC’er Martijn Meerdink werd onlangs afgezaagd door een gemankeerde linksback van Ruurlo. De éénmalig international is voorlopig uitgeschakeld en weet niet of hij nog weer in actie komt voor de geelzwarten. Ik hoop dat we hem gauw weer kunnen treffen op de Achterhoekse velden. De echte liefhebber mag namelijk nooit verloren gaan.
