Alfred Nijhuis: ‘Het leek van binnen wel een adrenaline cocktail’

Geplaatst op 1 maart 2011 door Redactie   ·   2 Reacties

Moment van Glorie van Alfred Nijhuis
1 november 1991

‘Als ik dan toch een persoonlijk moment van glorie mag kiezen, dan is het mijn eerste Bundesliga doelpunt tegen Eintracht Frankfurt op 1 november 1991.
29.000 Toeschouwers in een volgepakt Wedau stadion.
We speelden tegen het Eintracht Frankfurt met Anthony Yeboah, Andreas Möller, Uwe Bein, Manfred Binz en Uli Stein.
Frankfurt werd op dat moment getraind door Dragoslav Stepanovic, de extraverte succestrainer van Frankfurt. Hij speelde met Frankfurt het meest attractieve voetbal van Duitsland op dat moment.

Frankfurt stond eerste na 16 speelrondes en wij waren met MSV dat seizoen nog ongeslagen en stonden prima het linkerrijtje bij de eerste 5!  Wij hadden met MSV het oudste team van de Bundesliga, met spelers zoals Ewald Lienen(38 jaar), Lothar Woelk (37 jaar) en Heribert Macherey de keeper was ook al 37 jaar oud. De jongste was Michael Tarnat, 22 jaar, die later met Bayern  München de Champions League won in 2000.

Wij speelden een 3-5-2 systeem, met veel variatie en vrijheid. Onze kracht was het combinatievoetbal met veel druk naar voren. Ongecompliceerd en dat kwam mede door de ervaren trainer Willibert Kremer, die de ploeg vanuit de derde liga naar de 1.bundesliga loodste.

Wij hadden met Michael Tönnies een goalgetter die eerder dat jaar al in 1 wedstrijd 5 doelpunten maakte tegen Karlsruhe (6-2 winst). Hij kon echter niet veel lopen, daarom moest hij zo dicht mogelijk bij de goal staan. Het spel werd afgestemd op hem. Ewald Lienen zei wel eens gekscherend dat het onmogelijk was dat hij zich zou blesseren, want hij liep nooit !

Naast Michael Tönnies stond de Rus Vladimir Ljuty, uitgeleend van Schalke 04, een 2 meter lange kolos met een conditie van 10 werkpaarden, die al het sleur en ramwerk deed en Michael Tönnies vrij speelde. Hij was Olympisch kampioen van 1988 en had net zo goed tienkamper kunnen zijn.

Er was heel veel publiciteit rondom die wedstrijd, Frankfurt speelde galavoetbal en stond eerste, MSV was de newcomer, en ongeslagen thuis met oudste elftal van de liga.

Nu moet je eigenlijk de wedstrijd zien: samenvatting Anpfiff van Uli Putowski:

http://www.youtube.com/watch?v=qajT2_PNxx0

We kwamen redelijk snel achter met 1-0 en werden eigenlijk overrompeld. Toen kwam mijn moment van glorie. Ik was er al een aantal keren dichtbij, werd al “der Fliegende Holländer” genoemd.

Michael Tönnies nam een fraaie hoekschop vanaf rechts, ik nam een aanloop en steeg op, bleef hangen tot de juiste hoogte, en raakte de de bal vol auf den Stirn, feilloos achter Uli Stein in de verre hoek, waar niemand bij de paal stond. 1-1.

Ik heb me nog nooit zo uitbundig gezien en gevoeld na een goal. In een topwedstrijd zo scoren, het leek van binnen wel een adrenaline cocktail, ik kon mijn geluk niet op. Het hele stadion op zijn kop.
Het was helaas van korte duur want Andreas Möller maakte snel 2-1.

Bij 3-1 leek de wedstrijd gespeeld, maar we kwamen zelfs terug tot 4-3, 10 minuten voor tijd. We speelden Powerplay en werden helaas met twee snelle uitbraken nog verslagen met 6-3.

Iedereen sprak ondanks het verlies over de mooiste wedstrijd van de laatste jaren. Het publiek was de winnaar en we werden met een staande ovatie verabschiedet.

Het was geen toeval dat Eintracht Frankfurt mij dat jaar wilde kopen. Ik kon een contract voor vier  jaar tekenen, en zij wilden 2.5 mln DM voor mij betalen aan Duisburg. De president zei nee, en ik moest blijven.

Een paar jaar later kon ik alsnog via Japan naar de mooiste club van Duitsland, Borussia Dortmund.

Eind goed al goed.

Alfred Nijhuis (geboren 23 maart 1966) begon zijn loopbaan via Vogido als verdediger bij Sportclub Enschede,  maar is vooral bekend van zijn tijd in Duitsland bij MSV Duisburg en Borussia Dortmund. Hij speelde ook één jaar in Japan bij Urawa Red Diamonds. Bij Dortmund speelde Nijhuis in de Champions League.