ENSCHEDE – Het was lang geleden. Heel lang geleden zelfs, dat FC Twente voor het laatst in eigen huis verloor. Om exact te zijn: op 1 november 2008, tegen Ajax, met 2-0. Vanavond, meer dan twee jaar na dato, stal AZ de punten uit Enschede. Want over één ding was iedereen het eens: Twente was de veel betere ploeg. En dan is het des te zuurder als je verliest.
Dertig minuten lang gaf Twente vol gas en liet het het beste spel van het huidige jaargang zien. Daarna strooide de rode kaart van Douglas roet in het eten. Maar ook met een man minder deed Twente niets onder voor AZ, dat alleen consolideerde. Na afloop was er de frustratie van de wijze waarop. ‘Íedereen vindt dat we onverdiend hebben verloren. Ik ook’, vertelt Wout Brama (foto) direct verontwaardigd. ‘We speelden ze weg. Na de rode kaart waren we nog steeds de beste ploeg, kregen we de beste kansen. AZ schoot alles weg wat voor de voeten kwam. Maar dat maakt het des te frustrerender, omdat je zo goed speelt.’
Het was een totaal onnodige ingreep van Douglas – het kantelpunt in de wedstrijd – weet ook Brama. ‘Als we die rode kaart niet hadden gepakt, dan hadden we hier nooit verloren. Absoluut niet. Dan hadden we met 3-0 of 4-0 gewonnen.’ Toch neemt de middenvelder zijn collega in de achterste linie niets kwalijk. ‘Die overtreding van Douglas was een reflex. Het heeft niets te maken met onvolwassenheid. En dat het onnodig was besefte hij denk ik zelf ook wel direct.’ Dat het zo lekker liep maakt de nederlaag allemaal nog triester. ‘Ik denk dat we best wel trots mogen zijn op de manier hoe we gespeeld hebben, vooral in het eerste half uur. Maar dat het dan zo uitpakt is alleen klote.’
Buiten die frustratie was er naderhand ook nog de irritatie van dat akkefietje tussen Theo Janssen en Stijn Schaars, waarbij Schaars Janssen sloeg en Janssen Schaars in zijn edele delen tastte. ‘Ze moeten zich kapot schamen’, verwees Janssen naar het gedrag van Schaars, het acteerwerk van menig AZ-speler en de manier waarop die ploeg met drie punten naar Alkmaar vertrok. En misschien beschrijft die uitspraak nog wel het best alle frustratie. Niemand verliest graag. En helemaal niet op een manier als deze.
