Eindelijk is Douglas Franco Texeira geselecteerd voor Oranje. Ik kijk er niet van op, want de zwarte, stoere stopper van FC Twente is in zijn soort een van de besten van het land. Ik feliciteer hem van harte en met hem zijn familie in São Paulo, die ik begin dit jaar mocht bezoeken. In TwenteSport Magazine heb ik daarvan destijds verslag gedaan.
Het was op een zaterdagmiddag. Het onweerde verschrikkelijk toen de fotograaf, de tolk en ik op zoek waren naar de woning van zijn moeder, broers en zus. Het bliksemde en donderde tegelijk. De steile straat in de doolhof met de naam São Paulo was verworden tot een wildwaterbaan. De omstandigheden waren spookachtig, maar het huis was desondanks gemakkelijk gevonden. Want oranje was de hoofdkleur van het compleet vernieuwde onderkomen van de familie. En dat viel op.
Ze hadden het huis gekregen van de verre zoon en broer uit Enschede. De kleur ervan typeert de hechte connectie tussen moeder, broers, zus en Douglas. Een van de eerste vragen die ik zijn moeder Elaine voorlegde, had betrekking op de naturalisatie van de voetballende zoon tot Nederlander. Ze reageerde niet enthousiast, daarvoor was ze te trots op haar Braziliaanse identiteit, maar ze accepteerde het. ‘Ik blijf eigenlijk hopen dat hij ooit in mijn land gaat voetballen’, zei ze tegen beter weten in. ‘Door het Nederlandse paspoort is het niet gemakkelijker geworden. Want dat heeft iets definitiefs. Douglas voelt zich daar thuis. Jouw land heeft veel deuren voor hem geopend. Wij zijn gelukkig voor hem en zijn eigenlijk zelf ook een beetje Nederlander geworden.’ Dat zei ze ook met dankbare ogen.
Moeder Elaine beschreef zijn jeugd. Hoe hij zich na de scheiding van zijn ouders meteen verantwoordelijk voelde voor het gezin. Hij verkocht cocos-snoepjes om een steentje bij te dragen. Hij was toen elf jaar, maar voelde aan dat het als oudste kind van hem verwacht werd. Douglas is een jongen die al vroeg in zichzelf geloofde, zo vertelde ze. ‘Hij zegt niet zo veel, maar luistert goed. Hij is heel rustig, altijd beleefd en nooit is hij boos. Hij was vroeg rijp en begreep al vroeg dat hij mee moest helpen.’ Dat Douglas als balverliefde jongen bleef voetballen, was misschien ook wel zijn redding. In Casa Verde, de wijk waar hij opgroeide, was de kans te vervallen tot de zelfkant van de Braziliaanse samenleving groot. Soms is het leven er hard en meedogenloos. Het kleinste vonkje kan genoeg zijn voor een explosie van criminaliteit. Elaine vertelde hoe blij ze was dat Douglas het voetbal trouw bleef. Hij focuste zich op de sport en de samba, terwijl veel van zijn vrienden werden beïnvloed door andere dingen. Sommige zijn doodgeschoten, er zitten er een paar in de gevangenis, anderen voetballen niet meer en hebben een baan.
Uiteraard wilden we ook weten voor wie ze zijn als Douglas ooit met Nederland tegen Brazilië moet spelen, bijvoorbeeld op het WK in 2014. Zijn broer Tiago, die overigens ook ooit op proef was bij FC Twente, is voor Brasil. Maar hij hoopt dat Douglas dan wordt uitgeroepen tot de beste speler van het toernooi. Zo hebben ze beide wat. Elaine hoopt ook dat Brasil wint en dat haar zoon desondanks goed voetbalt.
Ik herinner me nog dat Douglas in augustus 2007 op proef was bij FC Twente. Fred Rutten was trainer. Iemand had me ingeseind dat er een lange Braziliaan op de training was verschenen. Dat bleek dus Douglas te zijn. Al gauw veroorzaakten zijn voetbalbewegingen spottende opmerkingen bij de vaste kijkers naar de training. Hij kon er niet veel van, daar kwam het op neer. Bij de oefeningen met de bal en met de positiespelletjes: hij had er moeite mee. Uiteraard is het niet gemakkelijk voor een jonge speler uit een ander werelddeel, die dus de taal niet spreekt en die dan op een dag op zo’n training wordt gedropt. Om dan meteen je kwaliteiten te etaleren, is een lastige klus. Het was niet veel wat Douglas liet zien. Op het eind moest hij met spitsentrainer René Eijkelkamp nog meedoen aan het afronden op doel. De oefening was eenvoudig. Vanaf een meter of 22 de bal inspelen op Eijkelkamp die op de zestienmeterlijn geposteerd stond. Die tikte dan de bal opzij of een beetje omhoog en de heren spitsen moesten het leer op het doel rammen. De ballen van Douglas vlogen er aan alle kanten hoog overheen.
Na de training zeiden we tegen Rutten: ‘Je hebt die lange Braziliaan afgetest, zo nemen we aan.’
‘Nee hoor’, zei Rutten, ‘die mag de hele week nog blijven en misschien nog wel langer.’
Kortom Rutten zag er wat in, Douglas bleef inderdaad en is er nog steeds. Hij is ingeburgerd, heeft een Nederlandse partner en is vader. Hij is Nederlander en binnenkort gaat hij in Oranje verder. Dan is de connectie met zijn nieuwe vaderland compleet. Wellicht zal zijn moeder Elaine toch nog een familiair probleempje krijgen, als de oudste zoon namens Oranje op het WK 2014 tegen zijn geboorteland gaat voetballen.
