Niet eerder heb ik mij geschaamd voor m’n sport. Toen ik bij Cupido volleybalde was ik trots op die club-nog steeds overigens-, en toen ik als piepklein, truttig meisje turnen en ballet deed, stond ik glimmend in een tutu te huppelen. En ik kan me niet veel momenten heugen waarop ik blijer was dan toen ik Nederlands Kampioen roeien werd, of met rood-wit-blauwe bladen in een oranje pakje de eer van de leeuw mocht verdedigen. Tegen China nota bene, en nog verloor ook. En daarna, tijdens het rennen van marathons of het doen van triatlons heb ik me ook nooit geschaamd. Zelfs niet als m’n tijden waardeloos waren.
Tot nu. Per ongeluk heb ik een sport gevonden die ik liever geheim houd. Je moet weten, in Peking is sporten lastig. Je kunt niet iedere dag de straat op om een stuk te rennen of fietsen. De smog die je longen dan te verduren krijgen zijn te vergelijken met een flink pakje Javaanse Jongens. En dan rook ik liever gewoon sigaretten. Dus hoewel mijn Chinese triatlon- en loopgroep fanatiek alle parken van Peking afstruint, moeten we zo nu en dan ook ‘naar binnen’. En daar heeft een Zweed genaamd Linus, iets op verzonnen.
Linus rent iedere week een marathon en gaat daar prat op. Hij traint nooit buiten, maar volgt alleen zijn eigen filosofie, zijn eigen trainingsprogramma, zijn eigen ‘sekte’ genaamd: ‘Heyrobics’.
Picture this: deze man Linus in een felroze broek met een mintgroen hemd draagt een neongroene haarband in zijn blonde lange lokken. Daarbij is hij zo bruin als Pamela Anderson in haar Baywatch-tijd. Hij staat in het midden van een grote kring, circa 40 mensen. Veel mannen, nog meer vrouwen. Waaronder een Chinees zo dik als kameraad Kim Jong-un, een ABC-dame uit California die in het verleden wel een cheerleader moet zijn geweest, en een houterige Duitser met enorme spierballen. Uit boxen schalt slechte muziek met een flinke beat.
Linus springt, non-stop. De kring volgt hem, zwetend, hijgend en lachend. Want dat moet. Lachen is verplicht, aldus Linus. En je kunt ook niet anders. Heyrobics is de meest idiote mix van boksen, core-training, hardlopen, yoga, aerobics, boot-camp, opdrukken, sit-ups, pilates en stabiliteitsoefeningen die ik ooit heb gezien.
Het aangezicht van deze gevarieerde groep mensen; oud, jong, geel, bruin, wit of paars vanwege het zwoegen is hilarisch. Binnen één uur, of twee uur springen ben je compleet afgemat. Er is nog nooit een sport geweest waar ik zo fit van werd. Maar er is ook nog nooit een sport geweest, waar ik me zo diep voor schaam. Gelukkig is Heyrobics alleen te vinden in Peking, ver ver ver buiten het zicht. Anders zouden mijn wangen nu schaam-neon-roze kleuren.
