Op vijf: de FIFA. Sepp Blatter had het vuige lef om de KNVB een brief te sturen naar aanleiding van de dood van Richard Nieuwenhuizen. Daarin noemt hij voetbal de spiegel van de maatschappij en: “Helaas krijgen we dan ook de meer duistere kanten zoals geweld te zien.” Zegt de voorzitter van een organisatie die racistisch gedrag van Servische proleten tegen donkergekleurde Engelse jeugdinternationals met een fooiboete van slechts 80.000 euro beloont, terwijl de slachtoffers die zich door het verbale geweld hadden laten provoceren worden geschorst en daardoor het EK van volgend voorjaar moeten missen. Racisme in de sport moet keihard bestraft worden, boetes helpen niet.
Op vier: Lance Armstrong. Eigenlijk is elk woord teveel eer voor deze bedrieger en daarom ben ik het van harte eens met één van mijn lezers: “Hoop overigens wel dat het nog steeds waar is dat Neil Armstrong de eerste man was die zijn linkervoet op de maan heeft gezet, dat zijn whereabouts wel in orde waren en dat het later geen opnames gemaakt in de Warner Bros Studios blijken te zijn”.
Op drie: Paul van Ass, bondscoach van de Nederlandse hockeyheren. Zijn geklier met De Nooijer en gesol met Taekema oogstten haat en hoon. Lafhartige karaktermoord verpakt in bekakt gezever over bomen en groei. Zijn elftal speelde in de halve finale tegen Engeland weliswaar droomhockey van een andere planeet, maar van Teun blijf je af en met Taeke ga je zo niet om. Punt. Uit.
Op twee: het schaatsen, en dan bedoel ik niet die stupide elfstedenkoorts, maar het lange-afstandschaatsen op de baan met op de tribune volwassen mannen die lollig verkleed als oranje condooms vrolijk meehupsen met het obligate getoeter van het verplichte dweilorkest. Het is allemaal te veel, te lang, te saai. Wie gaat er nu vrijwillig kijken naar de Roemeense nummer drie die ongeveer een half uur over de tien kilometer doet en daarmee ook nog eens een persoonlijk record neerzet? De achtervolging was een prima idee, dat soort innovaties willen we zien. Achteruit beentje-over, ook goed. Maar stop hiermee.
Op één: VVD-Kamerlid Matthijs Huizing. Tot voor kort hadden we nog niet van hem gehoord, maar in de discussie over het noodlottige incident met de Almeerse grensrechter (zie ook punt vijf) is hij de zoveelste die letterlijk over lijken wenst te gaan om zichzelf te profileren. Hij is namelijk van mening dat Studio Sport voortaan geen beelden meer mag laten zien van protesterende spelers en zich bovendien moet onthouden van commentaar op de scheidsrechters. Idioot idee van een achterlijke bemoeial? Nee hoor, meneer heeft er verstand van, want hij was van 2005 tot 2009 directeur van de Nederlandse Volleybal Bond en we weten allemaal hoe dat gegaan is: Nederland was in 1996 nog Olympisch kampioen en staat intussen 35-ste op de wereldranglijst. Ik wil een meldpunt voor publiciteitsgeile opportunisten. Matthijs Huizing is voor mij de politiek correcte oliebol van het jaar.
