Ik mag wel zeggen dat ik een heel ongelukkige week achter de rug heb, qua automobiel. Ik rijd al een jaar of zes in een zwarte Ford Focus (bouwjaar 1998). Inmiddels heeft de Focus al meer dan 220.000 km gereden, zonder een centje pijn. Nooit liet de trouwe vierwieler me in de steek gelaten, tot de afgelopen week.
Het was werkelijk kommer en kwel, liefst drie keer binnen acht dagen heb ik de wegenwacht moeten laten aanrukken. Vorige week zaterdag (nog onder het vriespunt) was ik met Lyns naar zijn voetbaltraining in de zaal. Zoonlief was onwennig tijdens deze training, ach, eigenlijk was het niet best . Hij had duidelijk moeite met een voor hem nieuwe ondergrond. Papa was niet tevreden over zijn trainingsprestaties, maar liet het niet merken en complimenteerde hem met zijn ‘goede’ training op weg naar de auto.
Toen ik Ford wilde starten, weigerde hij keer op keer. Bij Lyns was er gelijk paniek en hij begon te huilen. ‘ Hoe komen we nou thuis, papa’’, snikte hij. Gelukkig ben ik al sinds 2001 lid van de wegenwacht en heb zelfs een gouden wegenwachtkaart, dankzij tien jaar lidmaatschap.
Na een uur in de vrieskou te hebben gewacht, kwam de wegenwachtman met een opvallende conclusie. ‘U heeft geen benzine meer, niet zo slim meneer.’ Hoe was het mogelijk? Want de benzinemeter gaf aan dat er nog voor 45 km benzine in de tank zat… Maar goed, brandstof erin gedaan en het Focusje liep weer. Twee dagen later hetzelfde geval. Kreeg de wagen weer niet aan de praat. Wegenwacht gebeld, de goede man gooide er benzine bij, na onder de motorkap te hebben gelegen, maar zonder succes.
De Ford vervolgens naar mijn eigen garage in Deventer gesleept door een sleepwagen van de WW en daar werd de diagnose gesteld: brandstofpomp stuk. Kostenplaatje: om en nabij 500 euro. Daarna even drie dagen in een Fiatje 500 gereden, omdat er onderdelen moesten worden besteld die niet op voorraad waren.
Eind goed, al goed. Vele euro’s armer weliswaar, maar mijn trouwe vierwieler reed weer. Dus gisterochtend goed gemutst in mijn eigen vertrouwde karretje op weg gegaan naar de training. Wat dacht u? Vlak voor Deventer begon het vehikel te schokken en 400 meter verder stond ik stil. Even een flinke vloek, een bonk op het stuur en een wanhopig wegwerpgebaar, zo ging het er aan toe in mij eens zo geliefde Focus.
Ik was er klaar mee. Maar een half uur later stond de gele wagen van mijn vrienden van de wegenwacht er weer . ‘Volgens mij’, zei de jonge wegenwachter tegen me, na wat kleine onderzoekjes, ‘heeft uw auto geen benzine meer.’ Om een heel lang verhaal iets korter te maken: hij had gelijk. Bij het inbrengen van de nieuwe brandstofpomp, legde de vriendelijke man mij uit, is in de garage mogelijk de flowter (of zoiets) omgebogen. De benzinemeter die nog een kwartvolle tank aangaf, klopte dus wederom niet . Ik hoop nu echt dat deze ongelukkige dagen met mijn Ford Focus voorbij zijn. En mocht het niet zo zijn: lang leve de wegenwacht…
