Sinds 1930 zijn er negentien WK-finales geweest. Als we uitgaan van gemiddeld vijfentwintig spelers per wedstrijd, dan is Edson Braafheid een van de nog geen vijfhonderd voetballers ter wereld die dit persoonlijk kan navertellen. In 2010 kwam hij na de eerste helft van de verlenging als vervanger van Giovanni van Bronckhorst tegen Spanje het veld in en dus heeft hij recht op de unieke erfenis van een kwartier eeuwige roem, maar het kan raar lopen. Zondagmiddag viel hij direct na rust namens FC Twente in tegen FC Utrecht en nog geen minuut later lag de 0-3 er al bijna in. Hij liet zich vanuit zijn rug verrassen en kon slechts lijdzaam toezien hoe de voorzet bij de tweede paal op miraculeuze wijze werd gemist. Zijn miserabele optreden was kenmerkend voor het collectieve gepruts, dat er vooral bij spel hervattingen hopeloos uitzag.
Niet alleen Braafheid, maar ook Douglas en Mihaylov zaten er voortdurend opzichtig naast, waarbij de laatste zelfs clowneske trekjes vertoonde. Je zou niet zeggen dat deze defensie – nog steeds, ook na al die zeperds – de minst gepasseerde van de eredivisie is. En daarom had ik graag gezien dat Italië ons gisteravond had laten zien hoe dat ook alweer moet, verdedigen. Gelukkig had Louis van Gaal niet gekozen voor John Heitinga en Ron Vlaar, die zaterdag in de Premier League niet voor het eerst nogal klunzig voor de dag waren gekomen, en ook niet voor Joris Mathijsen, die bij Feyenoord wekelijks bewijst dat zijn uiterste houdbaarheidsdatum steeds dichterbij komt, zo niet reeds overschreden is. Hun jonge en onervaren vervangers deden het onverwacht goed, maar ja, het blijven Italianen.
Jan, je wilt de mannen toch niet in verband brengen met match-fixing?? Of zou het toch???..