Mooie bontkraag, dikke jas. Douglas FrancoTexeira had zich goed voorbereid op de winterse wedstrijd tegen NAC. Het kon ook niet missen, want de laatste wedstrijd dat je zonder fatsoenlijke winterjas naar een thuiswedstrijd van FC Twente kon kijken, lijkt meer dan een half jaar geleden te zijn. Maar wellicht had de lange Braziliaan sowieso al het donkerbruine vermoeden dat hij van de wedstrijd niet warm zou worden. Immers, competitiewedstrijden voor en na Europese verplichtingen zijn meestal onder de maat. Vooral in de tweede helft van het seizoen. Schorsingen, blessures, winterdepressie in lichaam en geest, al dat soort verschijnselen spelen dan op. Ik herinner me nog de zeventiger jaren. Epi, Pp sr, Jeuring, Thijssen, Van der Vall cs scoorden rond Europa Cup-duels altijd een mager zesje, ze wonnen met 1-0 of speelden met 1-1 gelijk. De reguliere competitiewedstrijden waren meestentijds de dupe van het tijdelijke verval. In Europa stalen de heren de show, maar drie dagen ervoor of erna werden de fans geconfronteerd met schraalhans als keukenmeester. Dat leverde in Het Diekman op Vak P, Q, R enzovoort het nodige gemopper op, maar als dan Joegoslavische, Deense of zelfs Italiaanse topvoetballers niet op konden tegen het verfijnde positiespel van de Twentenaren, was iedere supporter trots tot in de diepste vezels van zijn hart.
Voor de tweede achtereenvolgende keer zat Douglas op de tribune. Nog vier keer en dan zit de schorsing erop en kan hij weer spelen. Want Twente mist de meedogenloze verdediger met zijn optimale winnaarsmentaliteit. De laatste keer dat ik hem live bezig zag, was tijdens de Europese thuiswedstrijd tegen Rubin Kazan. Hij verdedigde sterk en – op één mislukte bal na – gaf hij die wedstrijd de ene fraaie pass na de andere. Crosspasses, breedtepasses over de hele breedte, ze kwamen allemaal aan. Sinds zijn eerste proeftraining onder Fred Rutten heeft Douglas heel wat bijgeleerd. Terwijl iedere kijker (ikzelf ook) die morgen in het voorjaar van 2007 van mening was dat Rutten hem met een glimlach en een ‘veel succes met je zoektocht naar een Europese club’ zou melden dat FC Twente zou afzien van zijn diensten, deed Rutten juist het tegenovergestelde. Het timmermansoog van de trainer uit Overdinkel had bepaald dat Douglas mocht blijven.
Hij maakte snel furore. Inmiddels is hij bijna Nederlander (alle testen voor de naturalisatie zijn gehaald) en wat ook niet onbelangrijk is: Douglas is niet meer weg te denken uit de basisopstelling van de landskampioen.
Alleen, nu effe niet. De normaliter zo rustige jongeman is als voetballer tamelijk opvliegend. Hij ging tegen AZ drie keer door het lint en kreeg zes wedstrijden aan de broek. Omdat het spel van zijn vervanger Oguchi Onyewu, het Amerikaanse troetelkind van trainer Preud’homme, zeer doet aan de ogen, zullen aanstaande donderdag meer dan twintigduizend fans dan ook een zucht van verlichting slaken als Douglas eenmalig terugkeert in de basis. Zijn schorsing geldt immers niet voor Europese wedstrijden. Hij zal zich ouderwets vastbijten in de midvoor van Zenit en het is ook te hopen voor de Twentse ploeg dat hij de ballen weer net zo zuiver naar zijn collega’s plaatst als in die wedstrijd tegen Kazan. Daarna moet hij nog vier wedstrijden toekijken. Intussen hebben zonnige voorjaarsdagen de winterblues uit de hoofden van zijn medespelers verjaagd en kan hij – net als vorig jaar – nog net op tijd een prominente rol gaan spelen als een der aanjagers van het prijzenfestival in mei.
