Soms lukt het niet om te schrijven, dan is het stil. ‘Silence is better than bullshit’, denk ik wel eens. Maar dit blijft vaak slechts een gedachte.
Er zijn namelijk genoeg gebeurtenissen om over te keuvelen, je over op te winden, te verwonderen, en daar dan weer over te praten. Vooral in de sport.
Ik zou kunnen keuvelen over 31 mei, het Gala bij voetbalclub WVV ’34. Rode loper, gouden schoen, vrijwilliger van het jaar; kortom een vrijdagavond waar niets aan ontbrak. De hele voetbalclub verscheen ‘strak in het pak’. En zat het pak niet strak, dan zaten ze er een paar uur later onmiskenbaar ‘strak’ in.
Of over 1 juni, een paar uur later, in Spaarnwoude. Daar reed ik voor het eerst in mijn leven een ware wielerkoers. Compleet met proloog. De ‘Met het Oog op Morgen Bokaal’, vernoemd naar het legendarische radioprogramma, georganiseerd door wielerjournalisten die eens per jaar willen doen alsof ze na de meet zelf geïnterviewd worden. Één brok testosteron. Mannen van staal, zoals Thijs Zonneveld, Nando Boers en Wilfried de Jong streden om de eer. Ik wrikte m’n racefiets als eenzame dame tussen de spierballen en leerde koersen tussen helden die elkaar liever kapot rijden in plaats van schrijven. Het is koers!
De koers was een goede training voor afgelopen weekend. In het glooiende landschap van de Achterhoek werd de Triathlon Hengelo Gelderland geslecht. Zwemmen, fietsen en dan een stuk hardlopen. Wie heeft die sport eigenlijk verzonnen? Toch blijft het machtig om er aan deel te nemen. En al helemaal als je voor het eerst de hoogste trede van het podium mag beklimmen en daar een witte enveloppe in je handen krijgt. Met 25 euro. Ik was zo blij als een klein kind in de botsauto’s. Kneuterigheid is het hoogste goed dat je ooit zult krijgen.
Ach. Er is zoveel mooi aan sport om over te keuvelen in de sportkantine, op tv, langs de lijn, in kranten of in een column op een website. Weg met stilte, geef mij maar sportieve bullshit.
