Op 17 april 1966 ben ik als twaalfjarig mannetje in De Kuip aanwezig bij de interland tussen Nederland en België. Het is de honderdste aflevering van wat toen de Derby der Lage Landen werd genoemd. Nederland wint met 3-1 door doelpunten van Willy van der Kuijlen, Piet Keizer en Bennie Muller, maar het historische belang is behalve het jubileum toch vooral het debuut van Willy Dullens. Voor dit talent van Sittardia lijkt een grote toekomst in het verschiet te liggen, maar een hardnekkige knieblessure gooit helaas roet in het eten.
Op 18 juli 1997 ben ik als midden veertiger getuige van het concert dat U2 in De Kuip geeft in het kader van de PopMart Tour. Ik herinner me glorieuze uitvoeringen van Even Better Than The Real Thing, Where The Streets Have No Name en Last Night On Earth. Bono en zijn mannen spelen de sterren van de hemel en alles is te volgen op wat toen het grootste tv-scherm ter wereld was. (Tien jaar eerder speelde U2 ook in Rotterdam. Toen was één vrachtwagen voldoende.) Als ik moet plassen voel ik de verdieping heen en weer gaan.
Ik ben vaker in De Kuip geweest, met FC Twente, ook bij die belachelijke wedstrijd op 14 mei 2000, de zondag na de vuurwerkramp. “KNVB, waar is uw fatsoen”: ik zie het spandoek nog hangen, maar daar gaat het hier niet om. Wat ik wil zeggen, is dat De Kuip moet blijven, alleen al omdat Ronald Koeman heeft gezegd dat dat nieuwe stadion nodig is. Ronald Koeman is een passant die voor Ajax, PSV en Feijenoord heeft gespeeld, na het WK van volgend jaar Louis van Gaal opvolgt als bondscoach van de KNVB en in die functie zal zeggen dat de Amsterdam Arena wat hem betreft toch wel het mooiste stadion van Nederland is. Opportunisme is echt het laatste waar ze in Rotterdam op zitten te wachten.
