Mevrouw Bonder en ik waren zondag in Zeist om de dames en de heren van EHV te steunen in hun dubbel tegen Phoenix. Toen we aankwamen zagen we de dames nog net de 0-1 scoren, maar daarmee was het ook wel gebeurd. Ze speelden een kansloze wedstrijd, al blijf ik het raar vinden dat je drie keer in een vrijwel vergelijkbare strafcornervariant trapt. Verder kregen ze twee keer geel en één keer rood, wat voor een dameswedstrijd ongekend veel is. Volgens de coach waren ze echter allemaal terecht en daar kan ik niks tegenin brengen, want verliezende coaches hebben altijd gelijk.
De heren deden het een stuk beter en lieten bij vlagen zien dat ze heel goed kunnen hockeyen, maar verloren helaas ook, met 1-0 slechts. Dat is geen schande als je na twee jaar afwezigheid je rentree maakt in de eerste klasse, tegen een ploeg die vorig seizoen bovendien nog een klasse hoger speelde. De grootste winst kwam trouwens eerder vorige week, toen de hockeybond de drie punten in mindering, opgelegd vanwege administratieve verwarring rondom de twee Belgische aanwinsten, ongedaan maakte.
Na afloop wilden we op het terras nog even genieten van de nazomerzon, maar dat werd ons onmogelijk gemaakt. We hadden namelijk een klein hondje bij ons en dat was tijdens de wedstrijd al voortdurend belaagd en besnuffeld door vier veel grotere exemplaren, u kent ze wel, die loslopende kiloknallers die hun kwijlende spekbekken onmiddellijk richting je kruis navigeren. Toen ze daar op het terras mee doorgingen en ik er tegenover de kennelijke eigenaar heel beleefd iets van zei, antwoordde het kakkersbaasje: “Dan ga je toch lekker naar huis?” Tja, dat hebben we toen maar gedaan.
