Er was een tijd dat schwalbes als de grootste sportmisdaad werden gezien. Wellicht niet geheel toevallig was dat ook in de tijd dat vooral Duitse spelers zich bedienden van de fopduik. Dat maakte het immers allemaal wat overzichtelijker. Duitsers waren in die tijd sowieso fout en Duitse voetballers nog net iets meer met hun vieze matjes, lelijke snorren, houterige motoriek en afzichtelijke Kampfgeist. Tegenwoordig is het allemaal niet meer zo simpel. Zelfs een Ierse speler van een van een Schotse club – de twee domste, maar ook de meest sportieve voetbalvolkeren op deze aardkloot – duikelt dat het een lieve lust is. En in een sluipend evolutieproces vinden we ineens de duikelaar niet meer fout, maar onze verdedigers dom en naïef.
Ik zag Stefano Denswil gisteren na Celtic – Ajax de pers te woord staan als een schooljongetje dat net was betrapt op belletje trekken. Voor gans der natie kroop hij door het stof. En heel Nederland was het er over eens. Dom, dom, dom, dom. En naïef en onbezonnen bovendien. De ‘overtreding’ die de nederlaag inluidde was een kopie van de overtreding die Frank Rijkaard ooit maakte op Jurgen Klinsmann, in de goede oude overzichtelijke voetbaltijd. Ik zal voor het gemak nog even het commentaar van ons aller Evert ten Napel citeren na die actie, ergens op een mooie juniavond in 1988: “Oh nee! Hij legt hem op de stip, hij legt hem erop. Daar waren we vooraf zo bang voor dat hij het zou doen en hij doet het. Eens kijken…naaahhh.” En dan was de overtreding van Rijkaard nog wel een stukje duidelijker.
We zijn te hard voor onze jonge verdedigers. Mike van der Hoorn viel een paar weken dezelfde schrobbering ten deel als Denswil, toen hij in het pak genaaid werd door de grootste lul die er op de internationale voetbalvelden rondloopt. En ja, misschien moet je er meer rekening mee houden dat tegenwoordig spelers uit alle windstreken een perfecte stervende zwaan in huis hebben. Maar wat mij betreft mag de hoon van de volgers wel weer wat meer worden gericht op de uitvoerder van de meest onsportieve actie sinds de uitvinding van het voetbal en wat minder op onze misschien wat al te enthousiaste jonge verdedigers.
Van der Hoorn trok trui, Denswil liet zijn poot hangen. Kortom, twee klip- en klare pingels. Nee, je hebt volkomen gelijk, hoor. Laten we die boys lekker doodpamperen, zitten we bij de loting straks in dezelfde pot als Montenegrijnië, Abchrazië of Azerbeiderstan. Stem jij soms PVDA ? Zo.
Ik vond met name die van gisteren 100% zuiver. Het was echt geen fopduik of een lichte touché. Nee, het was een overtreding. En binnen de zestien betekend dat een pingel. En die zat er trouwens keurig in.
Het was ook niet zo zeer een 100% schwalbe, het was slim uitgelokt door heel nadrukkelijk dat voetje op te zoeken. Als hij had gewild had hij heel makkelijk overeind kunnen blijven. Dat soort strafschoppen moet je in mijn ogen niet geven, er is vrijwel niks loos, het is vergelijkbaar met de bal met zin tegen de hand van een verdediger aan schieten en dan een penalty mee krijgen. Een strafschop is de zwaarste straf mogelijk, veel te zwaar voor zo´n lichte overtreding van niks. Indirecte vrije trap was al te zwaar geweest.
En ik weet het, het is slim, het is sluw en voor dat soort sluwe fratsen zijn ze bij Ajax te groen, te lief en te naïef.
Maar de waan heeft gewoon gelijk, het is vooral verderfelijk.
Maar aan de reacties van Geurt en Marko te zien wonen ze niet voor niks vlakbij Schwalbeland. 😉
Wass gibt es denn noch neben dem Sieg ?
Amsterdam-Bayern 1-8
0:8 zelfs.
Maar goed, toen het er echt om ging werd het 4-0 (1972) en 5-2 (1995) en pakte Ajax de Belangrijkste Pokal.
Dus zo’n freundschafftspiel, daar maken we ons bij Ajax niet echt druk om.