Weliswaar uit de oude doos, maar waar gebeurd. Tijdens een wedstrijd ging een van mijn elftalgenoten langs de lijn door de knieën en begon met zijn vingers in de sprieten te wroeten. (Ja jongens en meisjes, we hockeyden toen nog op gras.) Zoek je je contactlens, vroeg de scheids. Nee, ik zoek die van jou… Ze moesten er allebei hartelijk om lachen en zo hoort het natuurlijk ook. Net als zaterdag bij Fulham-Everton, toen een supporter van de thuisploeg de grensrechter een rood-wit gestreepte blindenstok voor hield. Dat is humor om te lachen.
Dat geldt niet voor het kinderachtig gekibbel tussen Bale en Ronaldo bij een vrije trap voor Real. Ook niet voor het stuitende gedrag van Mourinho die een ballenjongen van Crystal Palace intimideerde. Dat doe je niet. Net zoals Verbeek het evenmin kon maken om te weigeren met zijn collega van Freiburg op de persconferentie te verschijnen. En wat Blanc deed bij Nice-PSG – vlak voor het einde naar binnen gaan, terwijl zijn ploeg nog een vrije trap tegen kreeg – sloeg natuurlijk helemáál nergens op.
Zo’n weekendje voetbal, dat doet wat met een mens. Het zoveelste bewijs dat Castaignos echt definitief een miskoop is. Het schrijnende verdriet bij de supporters van NEC en Roda. Zivkovic die met zijn zeventien lentes de complete verdediging van PSV regelmatig piepelt. De discussie over Immers in Oranje. En dan ineens die geweldige quote bij NAC-Utrecht op Fox Sports: “Een aantal mensen beweegt”. Paar dagen later: een aantal mensen bewoog in Leeuwarden, richting de eigen trainer. Ik hoop echt dat Cambuur degradeert. Vee van Laban, Friesland onwaardig.
