Het is een rage. Vergeet dun, spieren zijn de nieuwste mode. Vooral in de Verenigde Staten. Op iedere straathoek zit een Crossfit-centrum; een soort spierbundel-kweek-systeem.
Mooi vind ik dat. Waar in de jaren ’80 fitness eveneens een rage was – Baywatch, weet u nog? – was het daarna de bedoeling dat je vooral trainde om zo mager mogelijk te worden. Die trend lijkt zich nu te keren.
Inmiddels is Crossfit ook overgewaaid naar het Verre Oosten. Hier in Peking is Holly, een vriendin van me, verslaafd geraakt aan de sport. Een jaar geleden zag ik haar voor het laatst; een kleine, tengere dame. Hier een daar een tattoo, knalrood haar en veel piercings. Voor de rest was er weinig heftigs aan haar voorkomen.
Tot ik haar nu, een jaar later weer trof. Haar armen waren niet langer ranke sprieten. Haar schouders zo breed als de mijne, en dat wil wat zeggen gezien haar lengte. Haar benen pronkten onder een korte jurk, overal zag je de spieren lopen. En dat tussen de tattoo’s door.
Ze traint. Met gewichten. Crossfit is een sport waarbij het eeuwenoude gewichtheffen is verheven tot fitnessrage. In een bepaald schema en tempo moet je jezelf zien te ‘boosten’. Holly is zelfs net terug van een trip naar Japan om Crossfit-docent te worden.
Het Crossfitte leven gaat bij veel sportfanaten hand in hand met het zogeheten Paleo-dieet. Een dieet waarbij je alleen maar noten en zaden eet. En vlees. Eigenlijk mag je alleen eten wat onze voorvaderen in de oertijd naar binnen werkten. Ik vraag me dan toch af: zo oud werden ze in die tijd niet. Dus zou het werkelijk zo gezond zijn?
Ik kijk naar Holly. Ze eet een blaadje sla tegenover me en vertelt dat ze iedere ochtend ontbijt met een shake met eieren. Ze is inderdaad ‘geboost’. Alles is ineens groot aan haar, geen grammetje vet, enkel spier. Het is indrukwekkend. Maar gezond? Ik weet het niet. Laat mij maar gewoon fietsen en na afloop een biertje met Vlaamse friet naar binnen werken.
