Het is nog geen twee weken geleden dat de algemene opinie over de kansen van Nederland op het WK het vriespunt amper ontstegen. We hoefden eigenlijk niet eens te gaan. Kansloos tegen Spanje en kansloos tegen Chili, misschien was er tegen Australië iets te sprokkelen. Hoe anders hangt de vlag er twaalf dagen later bij. De beste groepsfase ooit, negen punten, tien doelpunten en de weg naar de halve finale lijkt geplaveid met een vers aangelegd glad en glimmend ZOAB.
De wedstrijd tegen Spanje bevatten we nog altijd niet, het duel tegen Australië was niet goed maar wel knotsgek, maar vooral het duel tegen Chili vervulde mij als jongen van Dietschen bloed met trots. De Chilenen hadden bijna mythische proporties aangenomen. Die zouden ons compleet ondersteboven spelen, met hun aanvalsdrift, hun fantastische spelers en hun duizelingwekkende combinatievoetbal.
Maar opnieuw verraste Oranje, een team bestaande uit twee en een halve wereldster en heel veel middelmaat. Er kwam geen muisje door bij de gemankeerde eredivisieverdediging, al na een minuut of twintig was de wanhoop in de Chileense ogen te zien en toen moest de eerste van een reeks splijtende counters nog komen. Ik zocht naar bevestiging van mijn goede gevoel in de rust, maar stuitte op een ondoordringbare zoutzuurlucht in de (sociale) media. Schande was het, het anti-voetbal, het gecounter, het wij willen de bal niet hebben. Veelal gebezigd door dezelfde mensen die ons twee weken geleden nog nul komma kansen toedichtten.
Ja, ook ik houd het meest van prachtig aanvallend circulatievoetbal en op de uitvoering valt echt nog wel het nodige aan te merken, maar de negatieve sfeer over het countervoetbal is compleet misplaatst. Nee, we hoeven de bal niet meer te hebben, maar het spel van Nederland afdoen als negatief en verdedigend is totale onzin. Er hangt negentig minuten lang dreiging in de lucht en de kwaliteiten van onze sterspelers komen op deze manier optimaal uit de verf. Verder kan ik genieten van de opofferingsgezindheid van Sneijder, het onvermoeibare najagen van alle (ook kansloze) ballen door Robben, de onverzettelijkheid van onze eredivisiejongens, het met de wedstrijd groeien van de jonkies, de teamgeest, maar vooral het plezier dat het team uitstraalt. Wat een verschil met het altijd onderhuids aanwezige chagrijn en het klinische spel van de finalist van vier jaar geleden.
Het klinkt voor de puristen misschien als een schaamteloze bekentenis van deze onverbeterlijke voetbalromanticus, maar ik geniet en ben trots op dit Oranje. Weg met het balbezit!
Schaamteloos, wat je zegt, inderdaad. Weg voorbeeldfunktie voor de wereld. Vrijwel alle landen spelen gedurfd en aantrekkelijk en paradoxaal genoeg is het in 2014 juist en uitgerekend Holland dat bescheten de loopgraven betrekt. Top ! Genieten ! Juichen ! Hup Columbia. Gaap.