ENSCHEDE – Na het faillissement in 2011 van zijn toenmalige club RBC Roosendaal, mocht hij op proef komen bij RKC Waalwijk en dwong hij een contract af. Drie jaar later is hij tweede aanvoerder van topclub FC Twente en is hij als aanvoerder van zijn land Curaçao ook nog eens dichtbij deelname aan de Gold Cup. Het is deze dagen fijn om Rhu-endly Cuco Martina te zijn.
‘Het gaat goed met me hier,’ vertelt Martina na afloop van de gewonnen wedstrijd tegen FC Utrecht. ‘Ik ben inmiddels tweede aanvoerder en als ik kijk naar welke namen hier eerder de band om hadden, is dat toch wel een eer. Daarnaast is het goed voor mezelf. Dat ik in de basis terecht zou komen had ik op den duur wel verwacht, maar dat ik de aanvoerdersband al zou mogen dragen niet.’ Met een schorre stem staat hij de pers te woord. ‘Ik moet nu natuurlijk veel praten in het veld’, legt hij uit. ‘Dat eist de trainer van me, maar het komt ook vooral uit mezelf hoor.’
Als hij terugdenkt aan waar hij vandaan heeft moeten komen, beseft hij dat het niet zomaar iets is wat hij heeft gepresteerd. ‘Er zit wel stijgende lijn in mijn carriere en dat wil ik graag zo houden. Ik denk dat niemand het had verwacht, maar zelf wist ik dat ik een vechter was. Ik ben iemand die no matter what blijft strijden.’ Toch is het voetbal in de top van Nederland anders dan dat hij gewend was en dat is soms nog lastig. ‘Bij Twente spelen we nu meer op balbezit en maken we het spel, waar we bij RKC negen van de tien keer aan het verdedigen waren. Ik moet als rechtsback nu verdedigen én aanvallen, in plaats van alleen dat eerste. Het is dan moeilijker om de focus negentig minuten lang vol te houden.’
Afweging
In het jaar dat RKC hem oppikte uit Roosendaal werd hij tevens voor het eerst geselecteerd voor de nationale ploeg van Curaçao. Inmiddels speelde hij vijftien interlands en is hij aanvoerder. ‘Het is prachtig om voor mijn land uit te komen. Als we aankomen op het vliegveld, staan de mensen al op ons te wachten. Op zo’n moment voel ik me erg trots. Het is voor de mensen daar bijzonder dat je als Antilliaan in Europa voetbalt en ze volgen ons dan ook dag en nacht. Samen met jongens als Leroy Fer en Vurnon Anita sta ik regelmatig in de sportkrant.’
Toch komen die jongens niet uit voor Curaçao, maar maakten zij de keuze om voor Nederland te gaan voetballen. Een veel voorkomend probleem, volgens Martina. ‘Ze moeten natuurlijk wel wíllen uitkomen voor Curaçao. Als speler moet je kijken naar wat er mogelijk is. Iedereen kan dromen en het is natuurlijk een afweging die je maakt. Zelf kan ik helaas niet meer voor het Nederlands Elftal uitkomen, maar ik heb geen spijt van mijn keuze. Het is voor mijn familie daar ook speciaal, die spreek ik alleen met vakantie of rond interlands. Ze vertellen me dan dat ze trots zijn en dat ik het goed doe. Het is voor de meesten speciaal me te zien, want ze kennen me alleen van televisie. Waar mogelijk komen ze dan ook kijken als ik er speel.’
Droom
Begin deze maand plaatste Martina zich met zijn land voor de knock-outronde van de Caribbean Cup, waardoor toernooiwinst weer een stapje dichterbij is gekomen. De winnaar van de cup plaatst zich voor de Gold Cup, het grootste toernooi van de CONCACAF, de voetbalbond voor Noord-Amerika, Centraal-Amerika en de Caraïben. De Gold Cup zal in 2015 plaatsvinden in de Verenigde Staten. ‘Als we een goed team bij elkaar kunnen rapen, kunnen we het ver schoppen. Nog een paar keer winnen en dan gaan we naar de Gold Cup. Dat zou wel een droom zijn die uitkomt.’
Foto’s Herman Oude Alink
