Ik mag terug. Naar huis. Na 15 jaar heb ik werk gevonden in het mooie Oosten. Dus dat wordt na smog in Peking en volle wegen in Utrecht en Amsterdam, eindelijk genieten van de schone lucht in Overijssel.
De afgelopen dagen wordt me in ‘t Westen vaak gevraagd: ‘Wat ga je missen?’ En m’n antwoord is dan steevast: Hellas. Hellas Triathlon Utrecht; de triatlonvereniging waar ik al jaren bij train. De zwemtrainingen op zaterdag om 8.00 uur in zwembad de Kwakel, het trainen op de atletiekbaan langs de snelweg met trainer Kees en Suus; twee vogelspottende sportkenners in hart en nieren. En de bostrainingen nabij Zeist en de fietstrainingen over de piramide bij Austerlitz. Zelfs aan het het spinnen in het fitnesscentrum met de weinig creatieve naam ‘The Workout’ zal ik blijven terugdenken.
De mensen die ik er wekelijks of soms zelfs dagelijks sprak, hen ga ik herinneren. De schaakkoning die zijn baan vaarwel zei. De rechter die een hardloopwedstrijd won in de woestijn. IronKreule die zich voor het eerst gaat wagen aan Ironman. En Jacomina die je in een training altijd afbeult met een glimlach.
In een sportvereniging komt alles samen. Jong, oud, studerend of werkend, stads of provinciaals, Nederlands Kampioenen of iemand met overgewicht die de pondjes probeert kwijt te raken. Hellas was voor mij het échte Utrecht, een afspiegeling van de stad. En alle aardige, vreemde, bijzondere wezens die er rondlopen.
