Voordat Jelle Goes en Bert van Oostveen maandagmiddag na het Grote Congres aan hun persconferentie begonnen, hadden ze in Stadion Galgenwaard alle deuren wagenwijd open gezet. Vervolgens werden die in sneltreinvaart allemaal met een ongekende ijver ingetrapt door het KNVB-duo. De bijeenkomst leverde dus op wat de critici al vreesden: helemaal niets.
En dat is jammer. Vooraf was ik zelfs nog in een hup Jelle! en hup Bert! stemming. In de afgelopen weken werd de bijeenkomst namelijk vooral gedomineerd door de zure oude mannen. Het is niks. Het heeft geen zin. Wij hebben toch gelijk en dus komen we niet. Ook de groten uit de voetbalwereld die wel kwamen toonden zich beschamend ongeïnteresseerd. Cruijff en nota bene onze bondscoach hadden het na een paar uurtjes wel gezien. Er wachtten kennelijk aanlokkelijker agendapunten dan de toekomst van ons voetbal.
Tandenknarsend moest ik bekennen dat ze toch wel een beetje gelijk hadden. De grote gemene deler kwam met elf speerpunten voor de dag die in hun nietszeggendheid de sprekerscapaciteiten van Jelle Goes nog overstegen. Het goede behouden. Tactisch en technisch nog altijd te top. Leren van anderen. Meer aandacht voor verdedigen. Meer oog voor winnaarsmentaliteit. En zo nog meer lege retoriek uit de clichéfabriek.
Ik stel voor dat iedereen gewoon nog eens Oranjes hoogtepunten op de WK’s van 2010 en 2014 terug gaat kijken. Twee betere schoolvoorbeelden van kwalitatief beperkte selecties die door goed verdedigen en met een ijzeren winnaarsmentaliteit het maximale uit de mogelijkheden peurde zijn nauwelijks voorhanden. Jammer dat uitgerekend de twee trainers die daarvoor verantwoordelijk waren maandag ontbraken.
