Worden er eigenlijk nog wel jaaroverzichten uitgezonden tegenwoordig? Dat was toch altijd vaste prik eind december. Geen ruk op tv en dus gingen we even heerlijk achterom kijken naar wat geweest was. Even weer opfrissen wie wanneer ook alweer kampioen was geworden. En waar ook alweer die aardbeving was geweest, waar we massaal voor hadden gegeven, maar die evengoed alweer uit het collectieve geheugen was verbannen.
En natuurlijk Matthijs van Nieuwkerk. De onvermijdelijke Matthijs van Nieuwkerk. Die geen ene ruk weet van muziek, maar toch zonder schroom muziekprogramma’s presenteert. Dat was fijn, zo aan het eind van het jaar. Even in een gezellige setting alle rock- en popdinosaurussen weer langs zien komen in de Top 2000 en net doen of het een relevante lijst is. Bestaat dat eigenlijk nog, die Top 2000?
Ik weet het allemaal niet meer, want het einde van het jaar is voor mij sinds een paar jaar compleet veranderd. Sinds ik de magie van de grote één en de triple twintig heb ontdekt ben ik de laatste weken van het jaar volledig in de ban van de pijl. Raakt ie hem of raakt ie hem niet? Wonderbaarlijke wendingen, deelnemers met darteritis, magistrale machtsspelletjes en 180’ers die in veelvoud in een vloeiende flow in het bord worden gespiest. Ik wil niets missen. RTL7 is ineens mijn huiszender en Co en Roland de duiders van het belangrijkste nieuws.
Gelukkig is er een pauze vandaag, zodat ik toch nog even op bezoek kan op de verjaardag van mijn moeder. Kan ik meteen eens horen of er nog iets gebeurd is de afgelopen dagen. En of de Top 2000 nog bestaat.
