Frits Barend valt bij ons thuis in de categorie Jeroen Krabbé: bij het overlijden van elke Nederlander die er toe doet, komen deze twee lijkenfluisteraars onmiddellijk en ongevraagd langs met de belangwekkende melding dat ze de persoon in kwestie vorige week nog ontmoet dan wel gesproken hebben. Nu heeft de man ontegenzeglijk een imposant netwerk van zo ongeveer alle BN’ers, maar dat kleffe gelebber met dode en levende celebrities gaat me soms net iets te ver. En het wordt helemaal eng wanneer dat verspreid over maar liefst 146 pagina’s onder woorden wordt gebracht in de vorm van het glossy magazine “Helden” dat hij maandelijks met zijn dochter Barbara uitbrengt. De editie van deze maand is geheel gewijd aan het 14-jarig bestaan van de Johan Cruyff Foundation en het moge duidelijk zijn: Johan Cruyff kan wel gaan, Frits Barend heeft hem vorige week nog gesproken. Zelden zal er in één uitgave zoveel kritiekloze inhoud over de lezer zijn uitgestort, hoewel het begrip “inhoud” in dit geval misschien iets te veel eer is. De weëe walm van wierook meurt je tegemoet. En daar werd ik vroeger in de kerk al kotsmisselijk van.
Geen misverstand: Johan Cruyff is ook mijn held en zijn woord zou wet moeten zijn voor iedereen die beroepsmatig iets met voetbal te maken heeft. Ik begrijp dan ook he-le-maal niets van de houding van het Ajax-bestuur. Nou heb ik niet echt heel veel met die club, en voor mijn part winnen ze tot in lengte van jaren alle periodetitels in de Jupiler League, maar wanneer je kunt profiteren van de kennis en kunde die Nederlands beste voetballer aller tijden voor je in de aanbieding heeft, en je krijgt de blackberry van Frits Barend er ook nog eens gratis bij, dan ben je als bestuur geen knip voor de neus waard als je die voorzet niet in kopt. Geen wonder dat de legendarische nummer 14 de opstelling van de Ajax-leiding “onvoorstelbaar, onacceptabel en onbegrijpelijk” vond. Hij zei het kennelijk ook met andere woorden, maar hullie, de directie en de raad van commissarissen “hebben de ballen verstand van voetbal” en “zitten alleen maar hun eigen stoel te verdedigen”. Het was een mooie soap daar in de Amsterdam Arena, en volkomen terecht dat het NOS Journaal daarmee opende voor de opstand in Libië en de kernramp in Japan. Maar gelukkig hielden we er wel weer een mooie Cruyff-zin aan over: “Je bent toch een blinde als je niet ziet dat het niet goed gaat?”
