Het is een stukje wetenschap van de koude grond en wellicht zit ik er helemaal naast. Maar volgens mij geldt voor pupillenteams dat de grootte van de plaats waar het team vandaan komt omgekeerd evenredig is aan de omvang van de spelertjes. Misschien een mooi onderwerp voor antropologen om eens te onderzoeken.
Die ervaring dateert al uit mijn jeugd. Ik kwam uit een doorsnee dorp dus die schriele kipjes van Victoria’28 bliezen we probleemloos omver, maar als we tegen Bentelo speelden wilden we direct terug vluchten naar de kleedkamer zodra we de tegenstander zagen. Reuzen met blond haar en appelwangen. Tienjarigen met bovenbenen als parmahammen die in de veel te kleine (want jaren tachtig) witte broekjes waren geperst. De romp met een mooi geproportioneerd laagje roombotervet geïsoleerd en stevig omspannen door het blauwe shirt. Dan ga je een duel maar wat graag uit de weg. Onhoorbaar huilend prevelde ik een schietgebedje en hoopte ik alleen maar heel het einde van de wedstrijd te halen. Nooit gewonnen ook van Bentelo in de jeugd. Het één had vast met het ander te maken.
Zaterdag speelde het team van mijn zoon tegen de gecombineerde jeugd van Oeken en Hall. En wie nu denkt dat ik Oeken en Hall gebruik als een metafoor, deze plaatsen bestaan dus echt. En het was echt onze tegenstander. Bij elkaar opgeteld zijn ze nog kleiner dan Bentelo ook. De plattelandsnachtmerrie uit mijn jeugd kwam spontaan terug. En dan was het ook nog weer voor natuurmensen. Daar kwamen we het veld op met ons team vol minuscule bleekneuzige stadsjongetjes. Verzopen katjes na weer een forse regenbui, de schouders gingen nog een stukje meer hangen. Die van Oeken en Hall leken er alleen maar van te groeien. De blosjes werden nog net iets gezonder.
Dat Oeken en Hall werd gesponsord door een rietdekkersbedrijf maakte het plaatje compleet. Het is dat pupillenteams midden jaren tachtig nog niet werden gesponsord, maar als dat wel zo was geweest had Bentelo ongetwijfeld ook een rietdekker als sponsor gehad. De wedstrijd was eigenlijk al verloren voordat hij was begonnen, totdat ik zag dat de sponsornaam in het lettertype comic sans op de shirts was gedrukt. Een rietdekker die zijn naam in comic sans op shirts laat drukken, dat is commerciële zelfmoord. En sportieve zelfmoord voor Oeken en Hall bovendien. Ik wees naar het shirt en ik zag de mondhoeken van onze jongens weer wat omhoog krullen. De ruggen werden gerecht. Vastberadenheid maakte zich meester van onze kleine, maar dappere ventjes. Verliezen van een team met een sponsornaam in comic sans op het shirt, dat nooit.
Het werd 6-3 voor de stadse bleekneusjes. En mijn Bentelo-fobie is en passant verleden tijd.
