NIJVERDAL – De heren van Het Ravijn schreven donderdagavond geschiedenis door voor het eerst de finale van de play-offs om het landskampioenschap te bereiken. AZC/Moscow werd met 8-6 verslagen en Rob Gottemaker was met drie doelpunten één van de uitblinkers aan Nijverdalse zijde.
‘Dit voelt geweldig,’ vertelt de jongste van de gebroeders Gottemaker – Lars deed niet mee in verband met een blessure – na afloop van het duel. Kijkend naar de juichende menigte op de tribune: ‘Je ziet dat het gigantisch leeft. Voor het eerst in de clubhistorie naar de finale, prachtig. Dit voelt eigenlijk al als een kampioenschap, al is het dat natuurlijk nog lang niet.’
Volgens Gottemaker heeft zijn ploeg over vier duels verdiend gewonnen van de tegenstander uit Alpen aan de Rijn. ‘Dat denk ik wel. Zij hebben meer individuele kwaliteiten, maar wij zijn meer een team. We vechten er enorm voor en laten elkaar niet in de steek. Tijdens het seizoen zijn we zo gegroeid. In het begin waren we heel rommelig, maar we pakten het steeds beter op met z’n allen.’ Ook donderdagavond leek het er lange tijd niet op dat Het Ravijn het duel zou winnen. ‘Maar ik ben geen moment bang geweest dat we het niet zouden redden. We weten dat we conditioneel sterker zijn dan AZC en daar hebben we op vertrouwd. Dat bleek in de vorige wedstrijden tegen hun ook en daarom bleven we heel geduldig.’
Zelf was hij verantwoordelijk voor drie treffers, maar zoals een echte topsporter betaamd, blijft hij bescheiden. ‘Het maakt me niet uit wie er scoort, al is het natuurlijk wel lekker. We hebben echter elke wedstrijd wel iemand die opstaat. István Kerestes en Jorn Muller deden het onlangs, vandaag was ik dat misschien. Dat is wel het mooie van ons team.’ Toch zat er voor Gottemaker nog wel een klein smetje op de wedstrijd. Vlak voor tijd zag hij zijn strafworp gekeerd worden door de Alphense doelman. ‘Daar gaan we het niet over hebben,’ zegt hij lachend. ‘Vrienden van me kwamen kijken en de vorige twee keer dat ze dat deden, miste ik ook al. Ze maakten al grapjes dat het door hun kwam. Gelukkig heb ik mijn vorige strafworp wel gewoon gemaakt.’
