Volgende week is het 37 jaar geleden dat Nederland twee bijzondere dagen achter elkaar beleefde. Op 6 november 1978 gaf Lou de Jong, ons nationale geweten wat betreft de Tweede Wereldoorlog, een persconferentie waarop hij bekend maakte dat CDA-partijleider Willem Aantjes tussen 1940 en 1945 niet geheel brandschoon was geweest. Later werd de man vrijwel volledig gerehabiliteerd, maar het kwaad was geschied en een dag later trad hij af om de politieke arena voorgoed te verlaten. Dat was dus op 7 november en diezelfde avond vond er in het Olympisch Stadion van Amsterdam een bizarre wedstrijd plaats. Ajax nam afscheid van Johan Cruyff en had daarvoor Bayern München als tegenstander gekozen. Het werd een drama. Er was niemand op Schiphol om de Duitsers te ontvangen, eenmaal in het stadion werden ze uitgescholden en toen herinnerden ze zich plotseling dat ze nog niet zo lang geleden door diezelfde Amsterdammers voor de Europa Cup vernederd waren. Dat konden zij andersom ook en zo werd het 0-8.
Intussen is Aantjes dood en heeft Johan longkanker. En nou las ik ergens dat ene Marianne Zwagerman zich in haar column heeft verbaasd over alle aandacht voor de beste nummer 14 die de wereld ooit gehad heeft. Ik hoor die opgedraaide Twitter-heks wel eens eens langskomen in het Mediaforum op Radio 1 en moet dan altijd denken dat ze haar medicijnen heeft vergeten in te nemen. Het verschil tussen Marianne Zwagerman en Johan Cruyff: als zij overlijdt, krijgt ze heel misschien een regel op Teletext, bij zijn dood worden het vier weken van nationale rouw. Maar laten we hopen dat hij zoals altijd natuurlijk weer veel te eigenwijs is om het op korte termijn zover te laten komen. Elk nadeel heeft zijn voordeel, toch?
